Robbie Williams windt er geen doekjes om: hij heeft nog één kans om de wereld te veroveren en daarvoor is zijn nieuwe album 'Take The Crown' zijn munitie. Strijdlust genoeg bij Williams, maar hoe klinkt zijn bewapening?
Van ontroeren op pianoballads tot swingen op jazz, rappen op elektronica en stembandvernieling op rock; in zijn 22 jaar durende carrière heeft Robbie Williams het allemaal gedaan. Omdat de bestverkopende Britse soloartiest aller tijden werd getergd door stemmen in zijn hoofd die riepen dat zijn muziek slecht was, verruilde Williams in 2004 zijn kwajongensachtige speelsheid voor serieuze volwassenheid, wat hem met 'Intensive Care' en 'Reality Killed The Video Star' zijn tekstueel diepgaandste albums opleverde. Zijn laatste album bevatte volgens Robbie echter geen hits, terwijl hij die zo graag scoort. Daarom geeft Williams nu, gesetteld met vrouw en dochter Teddy, toe aan zijn succesverslaving en hij bewijst nog steeds een goede neus te hebben voor hitmateriaal.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
maandag 26 november 2012
woensdag 10 oktober 2012
Recensie: Mika - The Origin Of Love
Toen Mika zijn vorige album maakte, deelde hij het werkproces in video's met zijn fans en het resultaat was een lekkere plaat. Zijn derde album 'The Origin Of Love' heeft Mika echter in stilte bekokstoofd. De verrassing is dus groter, maar hoe aangenaam is die?
Weinig artiesten maken zo'n droomdebuutalbum als Mika in 2007 met zijn veelzijdige 'Life In Cartoon Motion'. De opvolger, 'The Boy Who Knew Too Much', was meer gelaagd en minder licht verteerbaar. Na zijn tweede plaat beleefde Mika een moeilijke tijd; hij verloor de liefde en bijna zijn zus. Zij overleefde echter haar val uit een raam, doordat de spijlen die haar doorboorden tevens haar val braken. Toen Mika opnieuw verliefd werd, was het hem duidelijk dat het leven om liefde draait. Zijn nieuwe album 'The Origin Of Love' staat daarom vol liefdesliedjes en hoewel gelukkige artiesten vaak weinig moois schrijven, werkt Mika's vrolijkheid aanstekelijk.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
Weinig artiesten maken zo'n droomdebuutalbum als Mika in 2007 met zijn veelzijdige 'Life In Cartoon Motion'. De opvolger, 'The Boy Who Knew Too Much', was meer gelaagd en minder licht verteerbaar. Na zijn tweede plaat beleefde Mika een moeilijke tijd; hij verloor de liefde en bijna zijn zus. Zij overleefde echter haar val uit een raam, doordat de spijlen die haar doorboorden tevens haar val braken. Toen Mika opnieuw verliefd werd, was het hem duidelijk dat het leven om liefde draait. Zijn nieuwe album 'The Origin Of Love' staat daarom vol liefdesliedjes en hoewel gelukkige artiesten vaak weinig moois schrijven, werkt Mika's vrolijkheid aanstekelijk.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
vrijdag 28 september 2012
Recensie: Carly Rae Jepsen - Kiss
Als iemand met een stem zo schattig als die van Carly Rae Jepsen vraagt of je haar misschien wilt bellen, kun je niet weigeren. Nu wil Carly graag dat je naar haar nieuwe album 'Kiss' luistert, maar de vraag is of die uitnodiging net zo onweerstaanbaar is.
Carly Rae Jepsen werd in 2007 derde bij Canadian Idol. Maar pas begin dit jaar verwierf ze internationale bekendheid, nadat Justin Bieber twitterde over Carly's single 'Call Me Maybe'. Carly is met haar uiterst brave imago de Taylor Swift van de popmuziek. Ze vindt het alleen maar vleiend dat mensen haar jonger schatten dan 26 jaar dankzij haar altijd dartele en kleurrijke voorkomen. Sinds haar debuutalbum 'Tug Of War' is Carly naar eigen zeggen gegroeid als artieste en ze vergelijkt haar nieuwe nummers met kleding van Versace en Moschino, omdat ze 'stralen'. Grauw is haar album inderdaad niet, maar je kunt je geld beter aan kleding uitgeven.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
Carly Rae Jepsen werd in 2007 derde bij Canadian Idol. Maar pas begin dit jaar verwierf ze internationale bekendheid, nadat Justin Bieber twitterde over Carly's single 'Call Me Maybe'. Carly is met haar uiterst brave imago de Taylor Swift van de popmuziek. Ze vindt het alleen maar vleiend dat mensen haar jonger schatten dan 26 jaar dankzij haar altijd dartele en kleurrijke voorkomen. Sinds haar debuutalbum 'Tug Of War' is Carly naar eigen zeggen gegroeid als artieste en ze vergelijkt haar nieuwe nummers met kleding van Versace en Moschino, omdat ze 'stralen'. Grauw is haar album inderdaad niet, maar je kunt je geld beter aan kleding uitgeven.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
Recensie: Pink - The Truth About Love
De naam van P!nks laatste album, 'Greatest Hits… So Far!!!' uit 2010, doet vermoeden dat P!nk nog meer hits wil maken. P!nk benadrukt dat de geboorte van dochter Willow in 2011 haar niet heeft veranderd; ze is nog steeds 'nuts' en 'angry'. Hoeveel hitmateriaal bevat P!nks nieuwe album 'The Truth About Love'?
Het settelen met haar man en kind zorgde voor een hoogtepunt in P!nks privéleven, maar het stoppen met roken bracht iets anders tot een nieuwe hoogte: haar stem. Ze kan sinds kort een octaaf hoger zingen en dat laat P!nk horen op 'The Truth About Love', haar zesde studioalbum sinds haar debuut uit 2000. Het is 'in' om dancenummers te maken, maar daar heeft P!nk naar eigen zeggen geen zin in; ze doet liever haar eigen ding. Ze is weliswaar niet achter de dancetrend aangehuppeld, maar trouw aan zichzelf blijft ze op dit album niet.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
Het settelen met haar man en kind zorgde voor een hoogtepunt in P!nks privéleven, maar het stoppen met roken bracht iets anders tot een nieuwe hoogte: haar stem. Ze kan sinds kort een octaaf hoger zingen en dat laat P!nk horen op 'The Truth About Love', haar zesde studioalbum sinds haar debuut uit 2000. Het is 'in' om dancenummers te maken, maar daar heeft P!nk naar eigen zeggen geen zin in; ze doet liever haar eigen ding. Ze is weliswaar niet achter de dancetrend aangehuppeld, maar trouw aan zichzelf blijft ze op dit album niet.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
maandag 16 juli 2012
Recensie: Marina and the Diamonds - Electra Heart
Wie de Welsh-Griekse Marina Diamandis (bekend als Marina and the Diamonds) interviewt, krijgt van de platenmaatschappij het verzoek niet te veel naar Marina's royale voorgevel te staren. Bij het beluisteren van haar tweede album 'Electra Heart' moet je het doen met een foto van Marina's gezicht als sleeve, des te meer aandacht dus voor de muziek. Hoe klinkt het nieuwe album?
De 26-jarige Marina bracht haar debuutalbum uit in 2010 en begaf zich daarmee op melancholische, licht excentrieke paadjes vlak naast de snelweg van de mainstream popmuziek. 'Electra Heart' bevindt zich in dat opzicht op de meer radiovriendelijke en prima begaanbare afslag van de 'mainstreamsnelweg'. Twee jaar geleden gingen Marina en haar vriend uit elkaar, maar deze plaat is volgens Marina een 'anti-break-up'-album. Ze zingt met humor over liefde. Waarom? Marina: "Je moet lachen, anders huil je!"
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
De 26-jarige Marina bracht haar debuutalbum uit in 2010 en begaf zich daarmee op melancholische, licht excentrieke paadjes vlak naast de snelweg van de mainstream popmuziek. 'Electra Heart' bevindt zich in dat opzicht op de meer radiovriendelijke en prima begaanbare afslag van de 'mainstreamsnelweg'. Twee jaar geleden gingen Marina en haar vriend uit elkaar, maar deze plaat is volgens Marina een 'anti-break-up'-album. Ze zingt met humor over liefde. Waarom? Marina: "Je moet lachen, anders huil je!"
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
zondag 15 juli 2012
Moeilijkewoordjes.nl: Fiducie
In advocatentelevisieserie The Good Wife krijgt hoofdpersoon en advocate Alicia Florrick te horen dat haar cliënt een riante schadevergoeding krijgt aangeboden van de tegenpartij. Florrick is stomverbaasd. “Ik had er helemaal geen fiducie in”, schrijven de vertalers in de ondertiteling. Ze had er geen wát in?
Betekenis en synoniemen
De positieve uitspraak van de rechter verraste Florrick zo omdat ze helemaal geen vertrouwen had in de zaak, dat is namelijk wat ‘geen fiducie hebben in iets’ betekent volgens Woorden.org. Zowel het puzzelwoordenboek van Mijnwoordenboek.nl als Synoniemen.net vermelden ‘vertrouwen’ en ‘geloof’ als synoniem van ‘fiducie’. Het Woordenboek der Nederlandsche taal, het Middelnederlandsch woordenboek, het Vroegmiddelnederlands woordenboek en het Oudnederlands woordenboek maken onderdeel uit van de Geïntegreerde Taalbank (hierna GTB) en noemen de volgende, uitgebreide betekenis:
"Het gevoel dat men zich op een persoon of zaak verlaten kan; vertrouwen op de toekomst van een persoon, op den afloop van eene zaak enzovoort. Vooral in de spreektaal."Het gehele blog is gepubliceerd op Moeilijkewoordjes.nl.
vrijdag 13 juli 2012
Recensie: Cheryl - A Million Lights
De Britten noemen Cheryl Cole hun 'nation's sweetheart'. Het volk heeft het oud-X-Factor-jurylid omarmd nadat ze slachtoffer werd van achtereenvolgens haar overspelige man (voetballer Ashley Cole) en de tabloidpers. Cheryls derde album 'A Million Lights' moet haar redelijke debuut en matige tweede plaat makkelijk kunnen overtreffen, maar lukt Cheryl dat?
Als Cheryl Cole de Nederlandse media haalt, is dat vaak als stijlicoon. Cole draait echter al tien jaar mee als zangeres. Eind 2002 deed ze mee aan 'Popstars: The Rivals' en het resultaat was girlband Girls Aloud, in 2007 en 2011 vermeld in het Guinness Book of Records als de meest succesvolle groep uit een realityshow. In 2009 laste de groep een pauze in en sindsdien heeft vooral Cheryl furore gemaakt als soloartiest. In 2009 én 2010 riep FHM haar uit tot de meest sexy vrouw ter wereld en in 2011 werd Cheryl na een poll van Virgin Media verkozen tot het beste televisiejurylid. Nu is de muziek Cheryls 'eerste prioriteit', maar 'A Million Lights' hoort veeleer thuis in rijtjes met 'de slechtste' dan in lijstjes met 'de beste'.
Het gehele blog is gepubliceerd op Studenten.net.
Als Cheryl Cole de Nederlandse media haalt, is dat vaak als stijlicoon. Cole draait echter al tien jaar mee als zangeres. Eind 2002 deed ze mee aan 'Popstars: The Rivals' en het resultaat was girlband Girls Aloud, in 2007 en 2011 vermeld in het Guinness Book of Records als de meest succesvolle groep uit een realityshow. In 2009 laste de groep een pauze in en sindsdien heeft vooral Cheryl furore gemaakt als soloartiest. In 2009 én 2010 riep FHM haar uit tot de meest sexy vrouw ter wereld en in 2011 werd Cheryl na een poll van Virgin Media verkozen tot het beste televisiejurylid. Nu is de muziek Cheryls 'eerste prioriteit', maar 'A Million Lights' hoort veeleer thuis in rijtjes met 'de slechtste' dan in lijstjes met 'de beste'.
Het gehele blog is gepubliceerd op Studenten.net.
donderdag 21 juni 2012
Moeilijkewoordjes.nl: Eclatant
In het RTL4-programma De Jongens Tegen De Meisjes krijgen presentator en improvisator Tijl Beckand en zijn team de vraag wie betere leiders zijn, mannen of vrouwen. Het team antwoordt luidkeels “vrouwen”, maar Beckand zegt dat er in de geschiedenis veel mannelijke leiders zijn geweest, zoals Stalin en Hitler, maar dat dit ‘geen eclatant succes’ was. Wát voor succes?
Beckand was vast even vergeten dat hij niet het publiek van De Tiende Van Tijl (zijn programma over klassieke muziek) voor zich had, maar het prime time amusementspubliek van RTL. In dat opzicht was het wellicht duidelijker geweest als Beckand had gezegd dat hij een ‘heel erg groot’ succes bedoelde. Dat is namelijk wat eclatant betekent volgens Woorden.org.
Het woord heeft meerdere synoniemen die meer gangbaar zijn dan eclatant zelf, volgens Woorden.org namelijk ‘daverend’ en ‘schitterend’. Woorden-boek.nl en Synoniemen.net noemen daarnaast ‘daverend’, ‘geweldig’, ‘groots’ en ‘opzienbarend’. Van Dale vermeldt alleen ‘schitterend’ en ‘daverend’ als betekenis.
Het gehele blog is gepubliceerd op Moeilijkewoordjes.nl.
Beckand was vast even vergeten dat hij niet het publiek van De Tiende Van Tijl (zijn programma over klassieke muziek) voor zich had, maar het prime time amusementspubliek van RTL. In dat opzicht was het wellicht duidelijker geweest als Beckand had gezegd dat hij een ‘heel erg groot’ succes bedoelde. Dat is namelijk wat eclatant betekent volgens Woorden.org.
Het woord heeft meerdere synoniemen die meer gangbaar zijn dan eclatant zelf, volgens Woorden.org namelijk ‘daverend’ en ‘schitterend’. Woorden-boek.nl en Synoniemen.net noemen daarnaast ‘daverend’, ‘geweldig’, ‘groots’ en ‘opzienbarend’. Van Dale vermeldt alleen ‘schitterend’ en ‘daverend’ als betekenis.
Het gehele blog is gepubliceerd op Moeilijkewoordjes.nl.
Recensie: Amy Macdonald - Life In A Beautiful Light
Met haar eerste twee albums heeft de Schotse Amy Macdonald de lat voor haar derde plaat flink hoog gelegd. Na haar tour in 2010 nam ze een jaar pauze om tijd door te brengen met vrienden en familie. Ondertussen werkte ze aan 'Life In A Beautiful Light', een volgens Macdonald laid-back, positief album, geïnspireerd door het alledaagse leven.
Amy Macdonald past met haar 'doe maar gewoon'-instelling prima bij Nederland. 'This Is The Life' was de best verkochte single van 2008 en daarmee is Amy de eerste vrouwelijke, Britse soloartiest die in Nederland een 'hit van het jaar' op haar naam heeft staan. Na haar ingetogen debuutplaat volgde het instrumentaal groots aangeklede 'A Curious Thing', maar voor haar derde plaat keerde ze letterlijk en figuurlijk terug naar haar roots. Op 'Life In A Beautiful Light' zijn het dan ook Amy en haar gitaar die de klok slaan.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
Amy Macdonald past met haar 'doe maar gewoon'-instelling prima bij Nederland. 'This Is The Life' was de best verkochte single van 2008 en daarmee is Amy de eerste vrouwelijke, Britse soloartiest die in Nederland een 'hit van het jaar' op haar naam heeft staan. Na haar ingetogen debuutplaat volgde het instrumentaal groots aangeklede 'A Curious Thing', maar voor haar derde plaat keerde ze letterlijk en figuurlijk terug naar haar roots. Op 'Life In A Beautiful Light' zijn het dan ook Amy en haar gitaar die de klok slaan.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
zaterdag 9 juni 2012
Is je favoriete celebrity dun? Dan voel jij je dat ook
Artikel Medium Online
Dit artikel is opgepikt door Opzij.
Volgens talloze wetenschappelijke onderzoeken beïnvloeden afbeeldingen van dunne celebrity’s in de media het zelfbeeld van vrouwen negatief. Volgens Amerikaanse onderzoekers gloort er echter hoop: dunne beroemdheden kunnen er ook voor zorgen dat vrouwen méér tevreden zijn over hun lichaam. Hoofdonderzoekster Ariana Young geeft uitleg.
Uitzondering op de heersende gedachte
Op de cover van vrouwentijdschrift Glossy van juni dit jaar staat hotelerfgename Paris Hilton. Hoewel naast het hoofd van Hilton staat dat het blad ‘extra dik’ is, geldt dit voor de 52 kilogram wegende Hilton niet. (Feit: de gemiddelde Nederlandse vrouw weegt bijna 30 kilogram meer). Wanneer vrouwen in de media dunne beroemdheden zien, zorgt dit er volgens meerdere wetenschappelijke onderzoeken voor dat vrouwen minder tevreden zijn over hun eigen lichaam. Vrouwen voelen zich namelijk dikker als ze zichzelf vergelijken met dunne celebrity’s.
Volgens de Amerikaanse psychologe Ariana Young van de Staatsuniversiteit van New York en haar collega’s heerst daarom zowel binnen de wetenschap als binnen de maatschappij de gedachte dat de aanwezigheid van dunne beroemdheden in de media slechts negatieve gevolgen heeft voor het zelfbeeld dat vrouwen hebben. Die gedachte is onjuist, zeggen Young en haar collega’s naar aanleiding van hun onderzoek dat binnenkort wordt gepubliceerd. De onderzoekers hebben namelijk aangetoond dat dunne beroemdheden in de media juist een positief effect kunnen hebben op het eigen lichaamsbeeld van vrouwen.
Verbintenis met een mediafiguur
Dit positieve effect is het gevolg van parasociale relaties. Als vrouwen een parasociale relatie hebben met een dunne beroemdheid, zijn ze daardoor meer tevreden over hun lichaam dan vrouwen die geen parasociale relatie met de ster hebben. Het hebben van een parasociale relatie betekent dat iemand (in dit geval de vrouw) zich verbonden voelt met een mediafiguur en sterk het gevoel heeft die celebrity te kennen.
Dit artikel is opgepikt door Opzij.
Volgens talloze wetenschappelijke onderzoeken beïnvloeden afbeeldingen van dunne celebrity’s in de media het zelfbeeld van vrouwen negatief. Volgens Amerikaanse onderzoekers gloort er echter hoop: dunne beroemdheden kunnen er ook voor zorgen dat vrouwen méér tevreden zijn over hun lichaam. Hoofdonderzoekster Ariana Young geeft uitleg.
Uitzondering op de heersende gedachte
Op de cover van vrouwentijdschrift Glossy van juni dit jaar staat hotelerfgename Paris Hilton. Hoewel naast het hoofd van Hilton staat dat het blad ‘extra dik’ is, geldt dit voor de 52 kilogram wegende Hilton niet. (Feit: de gemiddelde Nederlandse vrouw weegt bijna 30 kilogram meer). Wanneer vrouwen in de media dunne beroemdheden zien, zorgt dit er volgens meerdere wetenschappelijke onderzoeken voor dat vrouwen minder tevreden zijn over hun eigen lichaam. Vrouwen voelen zich namelijk dikker als ze zichzelf vergelijken met dunne celebrity’s.
Volgens de Amerikaanse psychologe Ariana Young van de Staatsuniversiteit van New York en haar collega’s heerst daarom zowel binnen de wetenschap als binnen de maatschappij de gedachte dat de aanwezigheid van dunne beroemdheden in de media slechts negatieve gevolgen heeft voor het zelfbeeld dat vrouwen hebben. Die gedachte is onjuist, zeggen Young en haar collega’s naar aanleiding van hun onderzoek dat binnenkort wordt gepubliceerd. De onderzoekers hebben namelijk aangetoond dat dunne beroemdheden in de media juist een positief effect kunnen hebben op het eigen lichaamsbeeld van vrouwen.
Verbintenis met een mediafiguur
Dit positieve effect is het gevolg van parasociale relaties. Als vrouwen een parasociale relatie hebben met een dunne beroemdheid, zijn ze daardoor meer tevreden over hun lichaam dan vrouwen die geen parasociale relatie met de ster hebben. Het hebben van een parasociale relatie betekent dat iemand (in dit geval de vrouw) zich verbonden voelt met een mediafiguur en sterk het gevoel heeft die celebrity te kennen.
Ondanks dat alleen de vrouw zich van deze geestelijke relatie bewust is en de beroemdheid niet, lijken parasociale verbintenissen erg op relaties in het ‘echte’ leven. Zo kijken vrouwen ook binnen parasociale relaties naar eigenschappen die ze met de celebrity delen, bijvoorbeeld persoonlijkheidskenmerken.
Het gehele blog is gepubliceerd op Medium Online.
Het gehele blog is gepubliceerd op Medium Online.
dinsdag 22 mei 2012
Recensie: VanVelzen - The Rush Of Life
Als de meest eerlijke coach bij The Voice of Holland moet je je bewijzen als je zelf een nieuw album uitbrengt. Alsof dat niet genoeg is, riep nieuwe coach Trijntje Oosterhuis dat ze Roel van Velzen meer jurylid dan artiest vindt. Snoert VanVelzen haar de mond met zijn nieuwe album The Rush Of Life?
Vijf jaar geleden brak VanVelzen door met 'Baby Get Higher', onder andere na zijn optredens bij De Wereld Draait Door. Na het platina 'Unwind' en het gouden 'Take Me In & Hear Me Out' is het tijd voor zijn derde album. Het gaat VanVelzen voor de wind: in de eerste minuut van 2011 trouwt hij met zijn vriendin en dit jaar krijgt het stel hun eerste kind. 'The Rush Of Life' ademt dan ook vrolijke positiviteit en dat is voor VanVelzen heel fijn, maar voor de luisteraar weinig interessant.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
Vijf jaar geleden brak VanVelzen door met 'Baby Get Higher', onder andere na zijn optredens bij De Wereld Draait Door. Na het platina 'Unwind' en het gouden 'Take Me In & Hear Me Out' is het tijd voor zijn derde album. Het gaat VanVelzen voor de wind: in de eerste minuut van 2011 trouwt hij met zijn vriendin en dit jaar krijgt het stel hun eerste kind. 'The Rush Of Life' ademt dan ook vrolijke positiviteit en dat is voor VanVelzen heel fijn, maar voor de luisteraar weinig interessant.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
Online vrienden met GaGa en Bieber
Artiesten lijken dankzij sociale media toegankelijker
dan ooit
Artikel 'Medium' Magazine. Lees dit artikel hier als PDF.
In de top tien twittergebruikers met de meeste volgers, staan maar liefst acht artiesten. Dankzij de tweets van de aanvoerster van de lijst, Lady GaGa, blijven haar achttien miljoen volgers niet alleen op de hoogte van wat ze doet, ze kunnen ook efficiënter dan ooit de interactie met haar aangaan. Welke waarde hebben sociale media voor artiesten?
Voor twittergebruikers is het een bekend fenomeen: tot je volgers behoren naast ‘echte’ bekenden, ook bedrijven die menen dat ze interessant voor je zijn (of jij voor hen). Een soortgelijk principe komt recentelijk steeds vaker voor: artiesten gaan op zoek naar mensen die op hun profiel aangeven van het genre muziek te houden dat de bewuste artiesten maken en gaan die mensen volgen. Waar fans voorheen contact zochten met hun idolen, zijn het sinds de komst van sociale media in toenemende mate artiesten die op zoek gaan naar en in gesprek gaan met potentiële fans. Sociale media lenen zich echter bijvoorbeeld ook voor het lanceren en promoten van nieuwe muziek.
Daarvan weet Charlotte ten Brink, zangeres, zangdocente, oprichtster van haar eigen platenlabel Dot’s Records en oud-studente Communicatiewetenschap, alles af. Zij lanceerde begin dit jaar haar single ‘Fool’ in de Hyves Huiskamer door middel van een intiem concert. Hoe is ze op het idee gekomen dit te doen? “Ik zocht een manier om in één keer zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn single. Het leek mij de perfecte manier om dit via Hyves te doen, daar doen ze vaker huiskamerconcerten. Hyves was ook meteen enthousiast en vond het heel leuk dat voor het eerst een release zou plaatsvinden tijdens een huiskamerconcert”. Marketingtechnisch blijkt de samenwerking een geslaagde zet: “Hyves kon veel reclame voor mij maken. Mensen moesten vrienden met mij worden en maakten dan kans aanwezig te zijn bij mijn concert. Heel veel mensen hebben zich aangemeld en dat was natuurlijk waar we op hoopten! Op Hyves heb ik een grote achterban; ik had 12.000 vrienden en door deze actie bijna 15.000”. Ten Brink vond de lancering via Hyves ‘super’: “Door deze actie heb ik nu veel contact met mijn fans via Hyves”.
Van vriend tot klant
Hoewel het sociaal mediagebruik van artiesten commerciële doeleinden kan dienen, zullen fans het snel doorhebben wanneer artiesten alleen met promotie bezig zijn en niet echt naar fans luisteren of met ze in gesprek gaan. Dat stelt Nancy Baym, hoogleraar Communicatiewetenschap aan de Universiteit van Kansas (Verenigde Staten) en gespecialiseerd in online relaties, gemeenschappen en communicatie, gebruik van sociale media door artiesten en online fandom (een subcultuur van fans die samen de ervaring van het fan-zijn van iets of iemand delen). Baym: “Artiesten kunnen worden ingedeeld op een spectrum; sommige gebruiken sociale media meer voor interactie met fans, andere voornamelijk vanuit een commercieel oogpunt. Het is altijd een mix van beide, want gesprekken en relaties aangaan met fans is ongelofelijk belangrijk voor artiesten omdat ze zich realiseren dat de connectie met fans deel uitmaakt van hun werk, of ze dat nou leuk vinden of niet”.
Wat betreft het bereiken van fans, hebben artiesten die een contract hebben bij een groot platenlabel het makkelijker dan artiesten die muziek onder eigen beheer uitbrengen en dat blijkt ook uit hun sociaal mediagebruik, vertelt singer/songwriter Danielle Barbe in augustus 2011 aan Studenten.net: “Ik heb geen groot label achter me dat de touwtjes in handen heeft. Ik heb geleerd kansen voor mezelf te creëren en om inventief te zijn”. Zangeres Charlotte ten Brink vindt sociale media echter belangrijk voor alle artiesten: “Ze zijn sowieso ontzettend belangrijk, of je nou een eigen label hebt zoals ik, of een deal met een grote maatschappij. Ik heb ze misschien iets harder nodig omdat ik het helemaal zelf moet doen, maar álle artiesten moeten zorgen dat hun nummer gehoord wordt of dat mensen weten wie ze zijn. Sociale media zijn hiervoor de perfecte plek”. Online communicatiedeskundige Nancy Baym is het met Ten Brink eens: “Ik denk helemaal niet dat er zo’n onderscheid bestaat. Het is veel ingewikkelder. Er zijn ontelbare manieren waarop artiesten sociale media gebruiken en van ze afhankelijk zijn, die veel verder gaan dan de vraag of en bij wat voor label ze een contract hebben. Het heeft veel meer te maken met de vraag hoe goed ze zijn met technologie, of ze als mens van sociale media houden, hoe ze over hun fans denken, welk doel ze denken dat hun muziek heeft, enzovoort”.
Een benaderbaar imago
Voor artiesten is echter niet alleen belangrijk hoe zij over hun fans denken, maar ook hoe fans over hen denken. Sociale media kunnen een middel zijn om een imago te communiceren en hiervan is singer/songwriter Danielle Barbe zich erg bewust, vertelt ze Studenten.net: “Ik houd ervan controle te hebben over mijn imago. Ik wil benaderbaar zijn”. De vraag is echter of artiesten door hun sociaal mediagebruik daadwerkelijk meer benaderbaar lijken. Online communicatiedeskundige Nancy Baym denkt van wel: “Artiesten lijken niet alleen meer benaderbaar, ze kunnen ook echt meer benaderbaar worden door hun sociaal mediagebruik. Als ik muzikanten spreek, zijn degenen die het meest benaderbaar zijn via sociale media, ook degenen die in het dagelijks leven benaderbaar zijn. Dat zijn vaak artiesten die post van fans vroeger bewaarden of beantwoordden. Over het algemeen zijn sociale media belangrijke middelen voor het creëren en behouden van een bepaald imago en hoe benaderbaar je bent, maakt zeker deel uit van dat proces”.
Hoe bewust zijn artiesten zich eigenlijk van de gevolgen van hun sociaal mediagebruik voor hun imago? Charlotte ten Brink legt uit: “Ik twitter niet zomaar dingen zonder erbij na te denken, geef niet zomaar elke mening, want ik weet dat dat gevaarlijk kan zijn. Daarnaast vind ik privacy belangrijk; ik wil niet dat mensen álles van me weten. Ik zou bijvoorbeeld nooit foto’s plaatsen van mijn huis. Soms vind ik het echter juist leuk dingen te vertellen zodat bezoekers me op een bepaalde manier beter leren kennen, zoals over mijn muzieksmaak of over sport. Ik denk altijd wel even na of ik het moet vertellen”. Ten Brink houdt bovendien rekening met haar voorbeeldfunctie: “Ik geef ook zangles. Als ik zou twitteren dat ik dronken ben en de kinderen komen de dag daarna bij de les, dan komt dat heel raar over. Als ik echt dingen wil vertellen, doe ik dat op mijn privé Facebook-pagina, daarop heb ik een andere achternaam en alleen vrienden die ik ken”.
Gezocht: fans
Hoewel singer/songwriter Danielle Barbe tegenover Studenten.net aangeeft dat ze het erg leuk vindt om via sociale media actief potentiële fans te benaderen, betwijfelt online communicatie- en relatiedeskundige Nancy Baym of dit nu wel verstandig is. “Ik ben er niet van overtuigd dat het altijd een goed idee is. Veel mensen zien het als spam. Het is zeker een nieuw verschijnsel dat artiesten publiek vragen naar ze te luisteren, maar de belangrijkste vraag blijft hoe makkelijk de muziek die het publiek hoort, te vinden is en vervolgens of de artiest benaderbaar is, als het publiek van de muziek houdt”. Als de fans de artiesten echter al hebben gevonden, is het actief benaderen van fans volgens Baym juist wel een goed idee: “Dat antwoorden, dat contact zoeken, een gesprek aangaan is voor fans een aanmoediging om relaties met artiesten aan te gaan en geïnteresseerd in ze te blijven tussen tours en releases door. Dit kan ook worden gedaan op een manier waarbij de fans echt het idee hebben dat ze een gemeenschap vormen en dit kan essentieel zijn voor de steun van een artiest gedurende een lange carrière”.
Zangeres Charlotte ten Brink kent het fenomeen niet, maar vindt het wel erg leuk. Zelf zou ze het echter niet snel doen: “Dat komt een beetje wanhopig over”, lacht Ten Brink. “Als mensen mij leuk vinden, vinden ze me meestal vanzelf”. Het sociaal mediagebruik van artiesten, kan veel betekenen voor de ervaring van fandom, zegt Nancy Baym: “Het is niet voor iedere fan hetzelfde. Sommige artiesten zijn bang dat ze door sociaal mediagebruik minder mysterieus worden en dat de magie van het fandom daardoor verdwijnt. Ik denk echter niet dat dit waar is. Sociale media kunnen fans op lange termijn meer betrokken houden, vooral als ze de ruimte krijgen met elkaar in contact te gaan en hun eigen ding te doen, zonder dat de artiest hun gedrag probeert te controleren”. Charlotte ten Brink ervaart dit in praktijk: “Sommige fans vinden het echt heel fijn vaak iets van me te horen op mijn sites. Ik krijg van sommige altijd een reactie, heel lief! Het is natuurlijk super dat je zo makkelijk dichtbij elkaar kan komen. Ik vind dat geweldig”.
Doodgetwitterd
Hoewel sociaal mediagebruik voor artiesten voordelen heeft, kleven er ook nadelen aan. Charlotte ten Brink heeft dat regelmatig ervaren: “Tijdens The voice of Holland kregen mensen het idee dat ze alles maar mochten roepen. Ik heb wel eens berichten gekregen dat ik dood moet en over wat een verschrikkelijk mens ik ben. Mensen kunnen mij natuurlijk geen goede zangeres vinden, maar het gekke is dat het zo ver gaat dat ze mij meteen als mens niet leuk vinden”. De negatieve kanten zijn Ten Brink niet in de koude kleren gaan zitten: “Het komt heel hard aan als je dat soort dingen leest via sociale media. Ik kan wel stoer doen alsof ik het niet erg vind, maar ik vind het echt heel erg. Gek genoeg merk je dat je negatieve reacties ook altijd veel langer onthoudt. Je kan tweehonderd leuke reacties hebben en één nare, maar die blijft je achtervolgen. Ik heb wel geleerd me er minder van aan te trekken. Inmiddels kan ik er soms ook echt wel om lachen”.
De nadelen kunnen, naast gerelateerd aan de relatie met het publiek, echter ook werk-en privé-gerelateerd zijn, legt online communicatiedeskundige Nancy Baym uit: “De nadelen voor artiesten lijken op de nadelen voor ons allemaal. Sociale media kunnen leiden tot uitstelgedrag en in de plaats komen van liedjesschrijven of oefenen. Ze kunnen zorgen voor onenigheid met familie en geliefden omdat artiesten moeten onderhandelen over wat ze wel en niet via sociale media melden. Het kan ook erg lastig zijn voor artiesten wier persoonlijkheid niet lijkt op hun imago. Wat hun sociaal mediagebruik uitdraagt, is dan in tegenspraak met wat hun muziek uitdraagt. Sociale media zijn niet voor iedereen leuk”.
Toekomstmuziek
Sociale media zijn erg belangrijk geworden voor artiesten, maar hoe belangrijk zullen ze in de toekomst nog voor hen zijn? Online communicatiedeskundige Nancy Baym ziet grote mogelijkheden: “Ik denk dat van artiesten verwacht zal blijven worden dat ze sociale media gebruiken en dat artiesten hun kennis erover zullen uitbreiden. Verder denk ik dat steeds meer mensen zulke online relaties zullen mediëren of helpen mediëren zodat artiesten zich zelf geen zorgen hoeven te maken over de technologie, tenzij ze dat willen. Er zal meer duidelijkheid komen over wat voor campagnes wel of niet werken, voor welke soort artiesten. De manieren waarop artiesten sociale media gebruiken, zullen heel divers blijven”. Zangeres Charlotte ten Brink denkt dat ze steeds belangrijker worden: “Minstens zo belangrijk als nu. Aan de andere kant zijn sommige artiesten zo populair dat ze sociale media niet eens nodig hebben. Rihanna heeft veel twittervolgers, terwijl Beyonce het helemaal niet gebruikt. Ik vind het soms ook interessant als iemand het helemaal niet gebruikt, want hoe leuk het ook is dat je zo dichtbij je idool kan komen, het zorgt er ook voor dat het allemaal net iets minder spannend wordt. Je moet niet te veel weten van iemand”.
De ontwikkelingen die Nancy Baym verwacht, vindt zij zelf positief: “Muziek is van oorsprong sociaal. Pas in de twintigste eeuw is muziek echt een product geworden en zijn artiest en publiek gescheiden door massamedia. Deze transformatie creëert veel uitdagingen voor artiesten rondom de vraag hoe zij zich aan mensen kunnen relateren en geld kunnen verdienen. Hiervoor zijn andere vaardigheden nodig dan het maken van muziek, maar het zorgt er wel voor dat kunst weer wordt verbonden met zijn publiek en artiesten met de mensen voor wie zij spelen. Dat is sterk en belangrijk”.
© 2012 Leon van Wijk/'Medium' Magazine. Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.
Artikel 'Medium' Magazine. Lees dit artikel hier als PDF.
In de top tien twittergebruikers met de meeste volgers, staan maar liefst acht artiesten. Dankzij de tweets van de aanvoerster van de lijst, Lady GaGa, blijven haar achttien miljoen volgers niet alleen op de hoogte van wat ze doet, ze kunnen ook efficiënter dan ooit de interactie met haar aangaan. Welke waarde hebben sociale media voor artiesten?
Voor twittergebruikers is het een bekend fenomeen: tot je volgers behoren naast ‘echte’ bekenden, ook bedrijven die menen dat ze interessant voor je zijn (of jij voor hen). Een soortgelijk principe komt recentelijk steeds vaker voor: artiesten gaan op zoek naar mensen die op hun profiel aangeven van het genre muziek te houden dat de bewuste artiesten maken en gaan die mensen volgen. Waar fans voorheen contact zochten met hun idolen, zijn het sinds de komst van sociale media in toenemende mate artiesten die op zoek gaan naar en in gesprek gaan met potentiële fans. Sociale media lenen zich echter bijvoorbeeld ook voor het lanceren en promoten van nieuwe muziek.
Daarvan weet Charlotte ten Brink, zangeres, zangdocente, oprichtster van haar eigen platenlabel Dot’s Records en oud-studente Communicatiewetenschap, alles af. Zij lanceerde begin dit jaar haar single ‘Fool’ in de Hyves Huiskamer door middel van een intiem concert. Hoe is ze op het idee gekomen dit te doen? “Ik zocht een manier om in één keer zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn single. Het leek mij de perfecte manier om dit via Hyves te doen, daar doen ze vaker huiskamerconcerten. Hyves was ook meteen enthousiast en vond het heel leuk dat voor het eerst een release zou plaatsvinden tijdens een huiskamerconcert”. Marketingtechnisch blijkt de samenwerking een geslaagde zet: “Hyves kon veel reclame voor mij maken. Mensen moesten vrienden met mij worden en maakten dan kans aanwezig te zijn bij mijn concert. Heel veel mensen hebben zich aangemeld en dat was natuurlijk waar we op hoopten! Op Hyves heb ik een grote achterban; ik had 12.000 vrienden en door deze actie bijna 15.000”. Ten Brink vond de lancering via Hyves ‘super’: “Door deze actie heb ik nu veel contact met mijn fans via Hyves”.
Van vriend tot klant
Hoewel het sociaal mediagebruik van artiesten commerciële doeleinden kan dienen, zullen fans het snel doorhebben wanneer artiesten alleen met promotie bezig zijn en niet echt naar fans luisteren of met ze in gesprek gaan. Dat stelt Nancy Baym, hoogleraar Communicatiewetenschap aan de Universiteit van Kansas (Verenigde Staten) en gespecialiseerd in online relaties, gemeenschappen en communicatie, gebruik van sociale media door artiesten en online fandom (een subcultuur van fans die samen de ervaring van het fan-zijn van iets of iemand delen). Baym: “Artiesten kunnen worden ingedeeld op een spectrum; sommige gebruiken sociale media meer voor interactie met fans, andere voornamelijk vanuit een commercieel oogpunt. Het is altijd een mix van beide, want gesprekken en relaties aangaan met fans is ongelofelijk belangrijk voor artiesten omdat ze zich realiseren dat de connectie met fans deel uitmaakt van hun werk, of ze dat nou leuk vinden of niet”.
Wat betreft het bereiken van fans, hebben artiesten die een contract hebben bij een groot platenlabel het makkelijker dan artiesten die muziek onder eigen beheer uitbrengen en dat blijkt ook uit hun sociaal mediagebruik, vertelt singer/songwriter Danielle Barbe in augustus 2011 aan Studenten.net: “Ik heb geen groot label achter me dat de touwtjes in handen heeft. Ik heb geleerd kansen voor mezelf te creëren en om inventief te zijn”. Zangeres Charlotte ten Brink vindt sociale media echter belangrijk voor alle artiesten: “Ze zijn sowieso ontzettend belangrijk, of je nou een eigen label hebt zoals ik, of een deal met een grote maatschappij. Ik heb ze misschien iets harder nodig omdat ik het helemaal zelf moet doen, maar álle artiesten moeten zorgen dat hun nummer gehoord wordt of dat mensen weten wie ze zijn. Sociale media zijn hiervoor de perfecte plek”. Online communicatiedeskundige Nancy Baym is het met Ten Brink eens: “Ik denk helemaal niet dat er zo’n onderscheid bestaat. Het is veel ingewikkelder. Er zijn ontelbare manieren waarop artiesten sociale media gebruiken en van ze afhankelijk zijn, die veel verder gaan dan de vraag of en bij wat voor label ze een contract hebben. Het heeft veel meer te maken met de vraag hoe goed ze zijn met technologie, of ze als mens van sociale media houden, hoe ze over hun fans denken, welk doel ze denken dat hun muziek heeft, enzovoort”.
Een benaderbaar imago
Voor artiesten is echter niet alleen belangrijk hoe zij over hun fans denken, maar ook hoe fans over hen denken. Sociale media kunnen een middel zijn om een imago te communiceren en hiervan is singer/songwriter Danielle Barbe zich erg bewust, vertelt ze Studenten.net: “Ik houd ervan controle te hebben over mijn imago. Ik wil benaderbaar zijn”. De vraag is echter of artiesten door hun sociaal mediagebruik daadwerkelijk meer benaderbaar lijken. Online communicatiedeskundige Nancy Baym denkt van wel: “Artiesten lijken niet alleen meer benaderbaar, ze kunnen ook echt meer benaderbaar worden door hun sociaal mediagebruik. Als ik muzikanten spreek, zijn degenen die het meest benaderbaar zijn via sociale media, ook degenen die in het dagelijks leven benaderbaar zijn. Dat zijn vaak artiesten die post van fans vroeger bewaarden of beantwoordden. Over het algemeen zijn sociale media belangrijke middelen voor het creëren en behouden van een bepaald imago en hoe benaderbaar je bent, maakt zeker deel uit van dat proces”.
Hoe bewust zijn artiesten zich eigenlijk van de gevolgen van hun sociaal mediagebruik voor hun imago? Charlotte ten Brink legt uit: “Ik twitter niet zomaar dingen zonder erbij na te denken, geef niet zomaar elke mening, want ik weet dat dat gevaarlijk kan zijn. Daarnaast vind ik privacy belangrijk; ik wil niet dat mensen álles van me weten. Ik zou bijvoorbeeld nooit foto’s plaatsen van mijn huis. Soms vind ik het echter juist leuk dingen te vertellen zodat bezoekers me op een bepaalde manier beter leren kennen, zoals over mijn muzieksmaak of over sport. Ik denk altijd wel even na of ik het moet vertellen”. Ten Brink houdt bovendien rekening met haar voorbeeldfunctie: “Ik geef ook zangles. Als ik zou twitteren dat ik dronken ben en de kinderen komen de dag daarna bij de les, dan komt dat heel raar over. Als ik echt dingen wil vertellen, doe ik dat op mijn privé Facebook-pagina, daarop heb ik een andere achternaam en alleen vrienden die ik ken”.
Gezocht: fans
Hoewel singer/songwriter Danielle Barbe tegenover Studenten.net aangeeft dat ze het erg leuk vindt om via sociale media actief potentiële fans te benaderen, betwijfelt online communicatie- en relatiedeskundige Nancy Baym of dit nu wel verstandig is. “Ik ben er niet van overtuigd dat het altijd een goed idee is. Veel mensen zien het als spam. Het is zeker een nieuw verschijnsel dat artiesten publiek vragen naar ze te luisteren, maar de belangrijkste vraag blijft hoe makkelijk de muziek die het publiek hoort, te vinden is en vervolgens of de artiest benaderbaar is, als het publiek van de muziek houdt”. Als de fans de artiesten echter al hebben gevonden, is het actief benaderen van fans volgens Baym juist wel een goed idee: “Dat antwoorden, dat contact zoeken, een gesprek aangaan is voor fans een aanmoediging om relaties met artiesten aan te gaan en geïnteresseerd in ze te blijven tussen tours en releases door. Dit kan ook worden gedaan op een manier waarbij de fans echt het idee hebben dat ze een gemeenschap vormen en dit kan essentieel zijn voor de steun van een artiest gedurende een lange carrière”.
Zangeres Charlotte ten Brink kent het fenomeen niet, maar vindt het wel erg leuk. Zelf zou ze het echter niet snel doen: “Dat komt een beetje wanhopig over”, lacht Ten Brink. “Als mensen mij leuk vinden, vinden ze me meestal vanzelf”. Het sociaal mediagebruik van artiesten, kan veel betekenen voor de ervaring van fandom, zegt Nancy Baym: “Het is niet voor iedere fan hetzelfde. Sommige artiesten zijn bang dat ze door sociaal mediagebruik minder mysterieus worden en dat de magie van het fandom daardoor verdwijnt. Ik denk echter niet dat dit waar is. Sociale media kunnen fans op lange termijn meer betrokken houden, vooral als ze de ruimte krijgen met elkaar in contact te gaan en hun eigen ding te doen, zonder dat de artiest hun gedrag probeert te controleren”. Charlotte ten Brink ervaart dit in praktijk: “Sommige fans vinden het echt heel fijn vaak iets van me te horen op mijn sites. Ik krijg van sommige altijd een reactie, heel lief! Het is natuurlijk super dat je zo makkelijk dichtbij elkaar kan komen. Ik vind dat geweldig”.
Doodgetwitterd
Hoewel sociaal mediagebruik voor artiesten voordelen heeft, kleven er ook nadelen aan. Charlotte ten Brink heeft dat regelmatig ervaren: “Tijdens The voice of Holland kregen mensen het idee dat ze alles maar mochten roepen. Ik heb wel eens berichten gekregen dat ik dood moet en over wat een verschrikkelijk mens ik ben. Mensen kunnen mij natuurlijk geen goede zangeres vinden, maar het gekke is dat het zo ver gaat dat ze mij meteen als mens niet leuk vinden”. De negatieve kanten zijn Ten Brink niet in de koude kleren gaan zitten: “Het komt heel hard aan als je dat soort dingen leest via sociale media. Ik kan wel stoer doen alsof ik het niet erg vind, maar ik vind het echt heel erg. Gek genoeg merk je dat je negatieve reacties ook altijd veel langer onthoudt. Je kan tweehonderd leuke reacties hebben en één nare, maar die blijft je achtervolgen. Ik heb wel geleerd me er minder van aan te trekken. Inmiddels kan ik er soms ook echt wel om lachen”.
De nadelen kunnen, naast gerelateerd aan de relatie met het publiek, echter ook werk-en privé-gerelateerd zijn, legt online communicatiedeskundige Nancy Baym uit: “De nadelen voor artiesten lijken op de nadelen voor ons allemaal. Sociale media kunnen leiden tot uitstelgedrag en in de plaats komen van liedjesschrijven of oefenen. Ze kunnen zorgen voor onenigheid met familie en geliefden omdat artiesten moeten onderhandelen over wat ze wel en niet via sociale media melden. Het kan ook erg lastig zijn voor artiesten wier persoonlijkheid niet lijkt op hun imago. Wat hun sociaal mediagebruik uitdraagt, is dan in tegenspraak met wat hun muziek uitdraagt. Sociale media zijn niet voor iedereen leuk”.
Toekomstmuziek
Sociale media zijn erg belangrijk geworden voor artiesten, maar hoe belangrijk zullen ze in de toekomst nog voor hen zijn? Online communicatiedeskundige Nancy Baym ziet grote mogelijkheden: “Ik denk dat van artiesten verwacht zal blijven worden dat ze sociale media gebruiken en dat artiesten hun kennis erover zullen uitbreiden. Verder denk ik dat steeds meer mensen zulke online relaties zullen mediëren of helpen mediëren zodat artiesten zich zelf geen zorgen hoeven te maken over de technologie, tenzij ze dat willen. Er zal meer duidelijkheid komen over wat voor campagnes wel of niet werken, voor welke soort artiesten. De manieren waarop artiesten sociale media gebruiken, zullen heel divers blijven”. Zangeres Charlotte ten Brink denkt dat ze steeds belangrijker worden: “Minstens zo belangrijk als nu. Aan de andere kant zijn sommige artiesten zo populair dat ze sociale media niet eens nodig hebben. Rihanna heeft veel twittervolgers, terwijl Beyonce het helemaal niet gebruikt. Ik vind het soms ook interessant als iemand het helemaal niet gebruikt, want hoe leuk het ook is dat je zo dichtbij je idool kan komen, het zorgt er ook voor dat het allemaal net iets minder spannend wordt. Je moet niet te veel weten van iemand”.
De ontwikkelingen die Nancy Baym verwacht, vindt zij zelf positief: “Muziek is van oorsprong sociaal. Pas in de twintigste eeuw is muziek echt een product geworden en zijn artiest en publiek gescheiden door massamedia. Deze transformatie creëert veel uitdagingen voor artiesten rondom de vraag hoe zij zich aan mensen kunnen relateren en geld kunnen verdienen. Hiervoor zijn andere vaardigheden nodig dan het maken van muziek, maar het zorgt er wel voor dat kunst weer wordt verbonden met zijn publiek en artiesten met de mensen voor wie zij spelen. Dat is sterk en belangrijk”.
© 2012 Leon van Wijk/'Medium' Magazine. Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.
woensdag 11 april 2012
De Crisis: De PVV: Een imago onder vuur
Artikel gepubliceerd in 'Medium' Magazine, editie april 2012. Lees dit artikel hier als PDF.
De rubriek ‘De Crisis’ gaat over bedrijven en/of overheden die zich door slechte communicatie of zelfs helemaal geen communicatie in de problemen brengen. Dit resulteert vaak in ontevreden consumenten, werknemers of andere belanghebbenden.
Het imago van de Partij voor de Vrijheid (PVV) verkeert in zwaar weer. Op 20 januari 2012 spreekt Peter Wierenga PVV-leider Geert Wilders aan op de voorpagina van De Pers: ‘Meneer Wilders, we hebben nog een paar vragen voor u’. Wilders zou slechts eenzijdig communiceren (voornamelijk via tweets) en vervolgens niet bereid zijn verdere uitleg te geven. Hoewel de PVV sinds het begin van 2012 in krantenkoppen vrijwel alleen maar is beschreven met woorden als ‘fascistisch’ en ‘omstreden’, doet Wilders weinig om het partij-imago te verbeteren. Ondertussen wordt de partij vanuit verschillende kanten aangevallen, zoals door oud-PVV’ers.
Op 18 januari 2012 komen meerdere van hen aan het woord over de partij in het NRC Handelsblad. Geert Tomlow, voormalig kandidaat-Kamerlid, zegt: "Het is een soort sekte. Kritisch denken, zeker richting de leiding, is ongewenst”. Niet alleen oudgedienden vallen de partij aan. Als koningin Beatrix gedurende haar staatsbezoek aan Oman en Abu Dhabi tijdens een moskeebezoek een hoofddoek draagt, twittert Wilders dat de koningin hiermee vrouwenonderdrukking legitimeert. Koningin Beatrix noemt de opmerking ‘echte onzin’ en premier Mark Rutte vindt dit nog ‘zachtjes uitgedrukt’. Bovendien wordt de PVV meermaals ‘fascistisch’ genoemd. Zo schrijft Henk Bovekerk in zijn scriptie voor de Universiteit Tilburg dat de PVV en Geert Wilders het prototype van hedendaags fascisme zijn en hiervoor krijgt hij een tien.
Hoewel de PVV vaak negatief in het nieuws komt, is Geert Wilders zelden bereid toelichting te geven. Deze situatie ontgaat de stemmers niet. In januari 2012 geeft slechts 65 procent van de mensen die bij de laatste verkiezingen PVV stemden, tegenover Maurice de Hond aan dat nu zeker weer te zullen doen. De negativiteit rondom de partij en haar onbereidheid hierop te reageren, doen haar imago kennelijk geen goed. Is het imago van de PVV nog te redden?
Kristof Jacobs is universitair docent Politicologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen en gespecialiseerd in populisme, politieke vernieuwingen en de rol van nieuwe versus oude media in het electorale proces.
In hoeverre zal het ‘niet reageren’ van de PVV een bewuste tactiek zijn en wat betekent die voor haar imago?
“Aangezien Geert Wilders slechts zelden bereid is interviews te geven, is het lastig om in zijn hoofd te kijken. Zijn reactie op negatief nieuws is echter steeds dezelfde: kort en bondig. Vanuit communicatiestandpunt is dit een goede strategie: het minimaliseert de aandacht die er aan het thema wordt besteed. Wilders’ strategie lijkt te zijn dat hij veel wil communiceren als het goed gaat en weinig als het slecht gaat. Daarin verschilt hij niet van veel andere politici. De strategie werkt vaak goed. Hoe schadelijk het label ‘fascistisch is? Zo’n kwalificatie vergroot de steun voor de partij vaak alleen maar”.
Welke invloed zal de kritiek van oud-PVV’ers hebben op het imago van de partij en hoe sterk is deze invloed, vergeleken met kritiek van andere politici, de koningin en de media?
“De impact hangt af van hoe Wilders ermee omgaat, maar ook van het verzadigingspunt bij kiezers: het is niet de eerste keer dat de PVV in opspraak is, dus het schokeffect is al achter de rug. Één ding is duidelijk: zelfs na alle recente commotie is de PVV nog steeds duidelijk niet te vergelijken met de leiderloze, chaotische LPF. Wilders heeft de touwtjes nog steeds strak in handen en het is dan ook onwaarschijnlijk dat de PVV zal instorten. Eerdere crises maakten al duidelijk dat de partij kordaat kan optreden tegen probleemgevallen. Bovendien kampen oud-PVV’ers natuurlijk vaak met een imagoprobleem: zij zijn de nestbevuilers die op hun vroegere naasten inhakken. Dit geldt wellicht vooral voor de dissidenten van de PVV-afdeling Den Haag. De Limburgse problemen (zoals het uit de fractie zetten van Cor Bosman, een jaar nadat die Partij van de Arbeid-statenlid Selçuk Özturk ‘een stuk uitgekotst halalvlees’ had genoemd, red.) lijken geloofwaardiger. Als ze echter echt dodelijk zouden zijn geweest, zou de steun voor de PVV snel CDA-achtige proporties (snel dalende steun, red.) moeten aannemen, en dat is onwaarschijnlijk”.
Peter Wierenga verwijt Wilders op 20 januari 2012 in De Pers dat hij te vaak eenzijdig stellingen deponeert. Welke gevolgen zal deze eenzijdige communicatie hebben voor het imago van de PVV?
“Tweets zijn uitermate geschikt voor media. Ze zijn namelijk bijna per definitie oneliners. Aangezien Wilders’ tweets steeds nieuwswaardig zijn, lijkt zijn mediastrategie hem in de eerste plaats veel aandacht op te leveren. Bovendien zorgt het feit dat hij weinig communiceert ervoor dat het steeds weer bijzonder is als hij dan eindelijk eens iets de wereld instuurt. Dat maakt zijn uitingen zeldzaam en dus gewild. Ook dit is een succesvolle strategie. De reactie van premier Mark Rutte (die hij op 15 januari 2012 in Buitenhof gaf en inhoudt dat mensen niet te veel op Geert Wilders moeten reageren, ‘want dan maken we hem te groot’, red.) is echter vanuit zijn standpunt een goede: voor zover onderzoek op dit terrein mogelijk is, lijkt het te suggereren dat negeren bijna de enige succesvolle manier is om de virtuele winst van partijen zoals de PVV tegen te gaan”.
Wat betekent het voor het imago van de PVV dat zij in grote mate met één politicus wordt geassocieerd?
“Zolang deze ene politicus in goede gezondheid blijft en niet all the way gaat deelnemen aan een regering, is dit vanuit electoraal standpunt wellicht de beste strategie. Natuurlijk ben je als partij kwetsbaar als alles afhangt van één persoon, dat zag je bijvoorbeeld bij de LPF, maar het Nederlandse politieke stelsel is toch wel erg ‘presidentieel’: elke partij, vooral oppositiepartijen, moet een duidelijke leider hebben. Mediadebatten tonen steeds weer dezelfde politici en zolang je geen ministers moet leveren, is het geen probleem dat je maar één kopstuk hebt. Dat betekent dat de strategie van de PVV erg goed past bij de huidige politiek”.
Wat kan de PVV doen om haar imago op te vijzelen en, daarmee, de kiezers terug te winnen?
“Het beste wat de PVV kan doen, is eenvoudigweg rustig de rit uitzitten, de rangen sluiten en wachten op beterschap. Wanneer het beter gaat met de economie, komt er automatisch meer ruimte voor het migratiethema. Wat natuurlijk een rol speelt, is dat de PVV haar rol als oppositiepartij kwijt is. Ze moet concessies doen en dus ook mensen teleurstellen. Als gevolg geldt: the sky is no longer the limit. Daarnaast heeft de partij ook last van sterke tegenstanders. Zowel Emile Roemer (lijsttrekker van de SP, red.) als Rutte dekken hun flanken goed af en winnen zelfs van de PVV. De relatieve zwakte van de PVV is dus ook gedeeltelijk te wijten aan de sterkte van haar tegenstanders. Wilders heeft echter laten zien dat hij een comeback kid is. Na de affaire Lucassen (een PVV’er tegen wie aangifte is gedaan wegens bedreiging en intimidatie, red.), de teleurstelling rond de film Fitna en eerder de virtuele electorale aderlating toen Rita Verdonk furore maakte, kwam hij telkens weer terug. Zijn partij is strak georganiseerd en zijn politiek talent onmiskenbaar. He’ll be back”.
In hoeverre zal Geert Wilders, naar aanleiding van de kritiek op de partij, daadwerkelijk iets veranderen aan zijn manier van politiek bedrijven met het oog op het imago van zijn partij?
“Van de weinige blikken achter de PVV-schermen, weten we dat Wilders erg gericht is op de media en het imago van zijn partij wel degelijk ter harte neemt. Hij past zich aan en leert van vroegere fouten. Hij is geen koppige Zeeuw zoals Balkenende en niet te beroerd om toe te geven dat hij af en toe wat ver gaat. Wanneer we voorbij de recente incidenten kijken, kunnen we niet anders dan concluderen dat zijn strategie vrij goed werkt. Why should he change a winning formula?”
© 2012 Leon van Wijk/'Medium' Magazine – Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.
De rubriek ‘De Crisis’ gaat over bedrijven en/of overheden die zich door slechte communicatie of zelfs helemaal geen communicatie in de problemen brengen. Dit resulteert vaak in ontevreden consumenten, werknemers of andere belanghebbenden.
Het imago van de Partij voor de Vrijheid (PVV) verkeert in zwaar weer. Op 20 januari 2012 spreekt Peter Wierenga PVV-leider Geert Wilders aan op de voorpagina van De Pers: ‘Meneer Wilders, we hebben nog een paar vragen voor u’. Wilders zou slechts eenzijdig communiceren (voornamelijk via tweets) en vervolgens niet bereid zijn verdere uitleg te geven. Hoewel de PVV sinds het begin van 2012 in krantenkoppen vrijwel alleen maar is beschreven met woorden als ‘fascistisch’ en ‘omstreden’, doet Wilders weinig om het partij-imago te verbeteren. Ondertussen wordt de partij vanuit verschillende kanten aangevallen, zoals door oud-PVV’ers.
Op 18 januari 2012 komen meerdere van hen aan het woord over de partij in het NRC Handelsblad. Geert Tomlow, voormalig kandidaat-Kamerlid, zegt: "Het is een soort sekte. Kritisch denken, zeker richting de leiding, is ongewenst”. Niet alleen oudgedienden vallen de partij aan. Als koningin Beatrix gedurende haar staatsbezoek aan Oman en Abu Dhabi tijdens een moskeebezoek een hoofddoek draagt, twittert Wilders dat de koningin hiermee vrouwenonderdrukking legitimeert. Koningin Beatrix noemt de opmerking ‘echte onzin’ en premier Mark Rutte vindt dit nog ‘zachtjes uitgedrukt’. Bovendien wordt de PVV meermaals ‘fascistisch’ genoemd. Zo schrijft Henk Bovekerk in zijn scriptie voor de Universiteit Tilburg dat de PVV en Geert Wilders het prototype van hedendaags fascisme zijn en hiervoor krijgt hij een tien.
Hoewel de PVV vaak negatief in het nieuws komt, is Geert Wilders zelden bereid toelichting te geven. Deze situatie ontgaat de stemmers niet. In januari 2012 geeft slechts 65 procent van de mensen die bij de laatste verkiezingen PVV stemden, tegenover Maurice de Hond aan dat nu zeker weer te zullen doen. De negativiteit rondom de partij en haar onbereidheid hierop te reageren, doen haar imago kennelijk geen goed. Is het imago van de PVV nog te redden?
Kristof Jacobs is universitair docent Politicologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen en gespecialiseerd in populisme, politieke vernieuwingen en de rol van nieuwe versus oude media in het electorale proces.
In hoeverre zal het ‘niet reageren’ van de PVV een bewuste tactiek zijn en wat betekent die voor haar imago?
“Aangezien Geert Wilders slechts zelden bereid is interviews te geven, is het lastig om in zijn hoofd te kijken. Zijn reactie op negatief nieuws is echter steeds dezelfde: kort en bondig. Vanuit communicatiestandpunt is dit een goede strategie: het minimaliseert de aandacht die er aan het thema wordt besteed. Wilders’ strategie lijkt te zijn dat hij veel wil communiceren als het goed gaat en weinig als het slecht gaat. Daarin verschilt hij niet van veel andere politici. De strategie werkt vaak goed. Hoe schadelijk het label ‘fascistisch is? Zo’n kwalificatie vergroot de steun voor de partij vaak alleen maar”.
Welke invloed zal de kritiek van oud-PVV’ers hebben op het imago van de partij en hoe sterk is deze invloed, vergeleken met kritiek van andere politici, de koningin en de media?
“De impact hangt af van hoe Wilders ermee omgaat, maar ook van het verzadigingspunt bij kiezers: het is niet de eerste keer dat de PVV in opspraak is, dus het schokeffect is al achter de rug. Één ding is duidelijk: zelfs na alle recente commotie is de PVV nog steeds duidelijk niet te vergelijken met de leiderloze, chaotische LPF. Wilders heeft de touwtjes nog steeds strak in handen en het is dan ook onwaarschijnlijk dat de PVV zal instorten. Eerdere crises maakten al duidelijk dat de partij kordaat kan optreden tegen probleemgevallen. Bovendien kampen oud-PVV’ers natuurlijk vaak met een imagoprobleem: zij zijn de nestbevuilers die op hun vroegere naasten inhakken. Dit geldt wellicht vooral voor de dissidenten van de PVV-afdeling Den Haag. De Limburgse problemen (zoals het uit de fractie zetten van Cor Bosman, een jaar nadat die Partij van de Arbeid-statenlid Selçuk Özturk ‘een stuk uitgekotst halalvlees’ had genoemd, red.) lijken geloofwaardiger. Als ze echter echt dodelijk zouden zijn geweest, zou de steun voor de PVV snel CDA-achtige proporties (snel dalende steun, red.) moeten aannemen, en dat is onwaarschijnlijk”.
Peter Wierenga verwijt Wilders op 20 januari 2012 in De Pers dat hij te vaak eenzijdig stellingen deponeert. Welke gevolgen zal deze eenzijdige communicatie hebben voor het imago van de PVV?
“Tweets zijn uitermate geschikt voor media. Ze zijn namelijk bijna per definitie oneliners. Aangezien Wilders’ tweets steeds nieuwswaardig zijn, lijkt zijn mediastrategie hem in de eerste plaats veel aandacht op te leveren. Bovendien zorgt het feit dat hij weinig communiceert ervoor dat het steeds weer bijzonder is als hij dan eindelijk eens iets de wereld instuurt. Dat maakt zijn uitingen zeldzaam en dus gewild. Ook dit is een succesvolle strategie. De reactie van premier Mark Rutte (die hij op 15 januari 2012 in Buitenhof gaf en inhoudt dat mensen niet te veel op Geert Wilders moeten reageren, ‘want dan maken we hem te groot’, red.) is echter vanuit zijn standpunt een goede: voor zover onderzoek op dit terrein mogelijk is, lijkt het te suggereren dat negeren bijna de enige succesvolle manier is om de virtuele winst van partijen zoals de PVV tegen te gaan”.
Wat betekent het voor het imago van de PVV dat zij in grote mate met één politicus wordt geassocieerd?
“Zolang deze ene politicus in goede gezondheid blijft en niet all the way gaat deelnemen aan een regering, is dit vanuit electoraal standpunt wellicht de beste strategie. Natuurlijk ben je als partij kwetsbaar als alles afhangt van één persoon, dat zag je bijvoorbeeld bij de LPF, maar het Nederlandse politieke stelsel is toch wel erg ‘presidentieel’: elke partij, vooral oppositiepartijen, moet een duidelijke leider hebben. Mediadebatten tonen steeds weer dezelfde politici en zolang je geen ministers moet leveren, is het geen probleem dat je maar één kopstuk hebt. Dat betekent dat de strategie van de PVV erg goed past bij de huidige politiek”.
Wat kan de PVV doen om haar imago op te vijzelen en, daarmee, de kiezers terug te winnen?
“Het beste wat de PVV kan doen, is eenvoudigweg rustig de rit uitzitten, de rangen sluiten en wachten op beterschap. Wanneer het beter gaat met de economie, komt er automatisch meer ruimte voor het migratiethema. Wat natuurlijk een rol speelt, is dat de PVV haar rol als oppositiepartij kwijt is. Ze moet concessies doen en dus ook mensen teleurstellen. Als gevolg geldt: the sky is no longer the limit. Daarnaast heeft de partij ook last van sterke tegenstanders. Zowel Emile Roemer (lijsttrekker van de SP, red.) als Rutte dekken hun flanken goed af en winnen zelfs van de PVV. De relatieve zwakte van de PVV is dus ook gedeeltelijk te wijten aan de sterkte van haar tegenstanders. Wilders heeft echter laten zien dat hij een comeback kid is. Na de affaire Lucassen (een PVV’er tegen wie aangifte is gedaan wegens bedreiging en intimidatie, red.), de teleurstelling rond de film Fitna en eerder de virtuele electorale aderlating toen Rita Verdonk furore maakte, kwam hij telkens weer terug. Zijn partij is strak georganiseerd en zijn politiek talent onmiskenbaar. He’ll be back”.
In hoeverre zal Geert Wilders, naar aanleiding van de kritiek op de partij, daadwerkelijk iets veranderen aan zijn manier van politiek bedrijven met het oog op het imago van zijn partij?
“Van de weinige blikken achter de PVV-schermen, weten we dat Wilders erg gericht is op de media en het imago van zijn partij wel degelijk ter harte neemt. Hij past zich aan en leert van vroegere fouten. Hij is geen koppige Zeeuw zoals Balkenende en niet te beroerd om toe te geven dat hij af en toe wat ver gaat. Wanneer we voorbij de recente incidenten kijken, kunnen we niet anders dan concluderen dat zijn strategie vrij goed werkt. Why should he change a winning formula?”
© 2012 Leon van Wijk/'Medium' Magazine – Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.
maandag 26 maart 2012
The Voice UK: strijd tussen zenders
Artikel Medium Online.
Hoewel talentenjacht The Voice is bedoeld als strijd tussen verschillende coaches, gaan in Engeland vooral verschillende zenders de strijd aan. Afgelopen zaterdag ging The Voice UK in première op BBC1, recht tegenover de start van het nieuwe seizoen van Britain’s Got Talent op ITV1. Wat ging er aan deze opzettelijke ‘ratings clash’ vooraf, hoe ziet The Voice UK eruit en wie lacht het laatst?
Biedoorlog
Talentenjachten vormen al jaren één van de best bekeken genres op de Britse televisie. De meeste grote zoektochten (zoals X Factor) zijn in handen van de grootste commerciële omroep ITV, maar BBC heeft met Strictly Come Dancing een troef in handen. Dit format is ook in Nederland op televisie geweest als Dancing With The Stars en komt dit najaar onder de originele naam terug bij de publieke omroep, met Reinout Oerlemans als presentator. Gezien het Amerikaanse succes van The Voice, wil ITV het format hebben omdat de kijkcijfers van X Factor dalen. BBC wil The Voice binnenhalen als vervanging van het gecancelde So You Think You Can Dance. Hoewel ITV naar verluid tien miljoen pond meer heeft geboden dan BBC, is The Voice nu toch te zien bij die laatste, publieke zender.
Het gehele blog is gepubliceerd op Medium Online.
Hoewel talentenjacht The Voice is bedoeld als strijd tussen verschillende coaches, gaan in Engeland vooral verschillende zenders de strijd aan. Afgelopen zaterdag ging The Voice UK in première op BBC1, recht tegenover de start van het nieuwe seizoen van Britain’s Got Talent op ITV1. Wat ging er aan deze opzettelijke ‘ratings clash’ vooraf, hoe ziet The Voice UK eruit en wie lacht het laatst?
Biedoorlog
Talentenjachten vormen al jaren één van de best bekeken genres op de Britse televisie. De meeste grote zoektochten (zoals X Factor) zijn in handen van de grootste commerciële omroep ITV, maar BBC heeft met Strictly Come Dancing een troef in handen. Dit format is ook in Nederland op televisie geweest als Dancing With The Stars en komt dit najaar onder de originele naam terug bij de publieke omroep, met Reinout Oerlemans als presentator. Gezien het Amerikaanse succes van The Voice, wil ITV het format hebben omdat de kijkcijfers van X Factor dalen. BBC wil The Voice binnenhalen als vervanging van het gecancelde So You Think You Can Dance. Hoewel ITV naar verluid tien miljoen pond meer heeft geboden dan BBC, is The Voice nu toch te zien bij die laatste, publieke zender.
Het gehele blog is gepubliceerd op Medium Online.
dinsdag 20 maart 2012
Recensie: Cher Lloyd - 'Sticks + Stones'
Sla een Engelse tabloidkrant open en Cher Lloyd staat erin. Eind 2010 werd ze vierde bij de Britse X-Factor, maar haar debuutalbum was er bijna niet geweest. Tijdens X-Factor werd ze namelijk online keihard gepest en daardoor zag ze een muzikale carrière niet meer zitten. Cher zette echter door en met 'Sticks + Stones' moet ze zichzelf bewijzen.
Cher Lloyd vindt het tot daar aan toe dat ze zelf online wordt gepest tijdens haar X-Factor-avontuur, maar als haar moeder met de dood wordt bedreigd, slaan de stoppen door. De dan zeventienjarige Lloyd doet zich in de media voor als onaangedaan en maakt zich zo niet geliefd. Daarnaast geeft ze publiekelijk af op haar mentor Cheryl Cole, die haar na hun samenwerking nooit meer heeft gebeld. Cher heeft spijt en begint een charmeoffensief om uit te leggen dat ze tijdens X-Factor niet zichzelf was. Haar grote ogen maken dit album echter niet beter.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
Cher Lloyd vindt het tot daar aan toe dat ze zelf online wordt gepest tijdens haar X-Factor-avontuur, maar als haar moeder met de dood wordt bedreigd, slaan de stoppen door. De dan zeventienjarige Lloyd doet zich in de media voor als onaangedaan en maakt zich zo niet geliefd. Daarnaast geeft ze publiekelijk af op haar mentor Cheryl Cole, die haar na hun samenwerking nooit meer heeft gebeld. Cher heeft spijt en begint een charmeoffensief om uit te leggen dat ze tijdens X-Factor niet zichzelf was. Haar grote ogen maken dit album echter niet beter.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
zaterdag 3 maart 2012
De 'actieve student' is iemand die veel zuipt en niet studeert
Artikel gepubliceerd in De Volkskrant van zaterdag 3 maart 2012.
Lees het artikel ook op de website van De Volkskrant, slechts reacties aldaar worden gelezen.
Studenten die een jaar lang een bestuursfunctie bekleden, hoeven geen collegegeld meer te betalen. Althans, als het aan de VVD en D66 ligt. Geweldig idee. Iedereen wil namelijk een student met een bestuursfunctie zijn. Je moet het soort mens zijn dat met een potlood een bestuursfunctie op zijn of haar CV schrijft om te zien hoe dat er uitziet en er vervolgens alles aan doet om die functie te krijgen omdat het toch wel erg leuk staat. Heeft deze student de bestuursfunctie, dan geniet hij aanzien onder zijn gelijken. Of, concreet, de besturende student is degene die inschenkt.
Actieve studenten moeten de ruimte krijgen om zich te ontplooien, dat is de reden voor dit idee. En zich ontplooien, is wat ze doen. Waar hun leven vóór hun bestuursfunctie met name bestond uit zuipen en een beetje studeren, bestaat het tijdens hun bestuursfunctie uit zuipen, het organiseren van borrels waar ze samen kunnen zuipen en het versturen van uitnodigingen voor die borrels waarin het woord ‘leuk’ in alle zinnen terugkomt.
Volgens Boris van der Ham van D66 moet de bestuursfunctie ‘in alle gevallen [een] actieve studentenbijdrage [zijn], van groot belang voor de ontwikkeling van de student, voor het studieklimaat en voor Nederland’. Zo komen niet alleen bestuurders van studentenverenigingen, maar ook deelnemers aan wetenschappelijke projecten in aanmerking voor de regeling. Een eerlijk punt, want dit soort bestuursfuncties draagt duidelijk bij aan de ontplooiing van student en land.
Die ontplooiing van deze buitengewoon wereldwijze studenten die door hun bestuursfunctie blijk geven van een gezond relativeringsvermogen (hik), is volgens Anne Wil Lucas van de VVD ‘goed voor de studenten, de universiteit en het BV Nederland’. En daar heeft ze gelijk in.
De studenten, allereerst, hebben namelijk een ‘leuk’ jaar. De universiteit, ten tweede, heeft volgens Lucas baat bij actieve studenten, actief op allerlei gebieden behalve het academische. Dat is voordelig voor de universiteit, omdat de besturende studenten nu in al hun volwassenheid feesten aan het organiseren zijn en dus geen tijd hebben om de netwerkcontacten van de academici te dwarsbomen.
Voor het bedrijf Nederland is de bestuurlijke ontplooiing nog het meest handig. Een bedrijf weet meteen wat voor vlees het in de kuip heeft. Als ik namelijk de baas zou zijn van een bedrijf, zouden de mensen met een bestuursfunctie nog wel de laatste zijn die ik zou aannemen. Dus jij hebt een jaar lang niet gestudeerd, maar in een continue staat van vergeten-zijn van de vorige, maar uitkijken naar de volgende borrel geleefd? Doe mij die student maar die dat jaar wél gestudeerd heeft. Sinds wanneer noemen we zo’n student niet meer actief en studenten die niet studeren wel actief?
In dit kader is het inderdaad een goed idee om de bestuurders onder ons geen collegegeld te laten betalen. Ze worden namelijk al genoeg gestraft als ze bij het solliciteren te horen krijgen dat de werkgever de ijverige student verkiest boven de huichelachtige, egoïstische en berekenende CV-builder die weinig besef heeft van wat er in de wereld gebeurt, maar wél heel goed weet waar het beste bier het goedkoopst is.
Volgens het ingediende voorstel mogen universiteiten zelf bepalen of zij een regeling voor collegegeldvrij studeren willen invoeren. Doe het voor die arme bestuurders! Het is misschien wel de laatste fatsoenlijke functie die ze op hun CV kunnen schrijven.
Lees het artikel ook op de website van De Volkskrant, slechts reacties aldaar worden gelezen.
Studenten die een jaar lang een bestuursfunctie bekleden, hoeven geen collegegeld meer te betalen. Althans, als het aan de VVD en D66 ligt. Geweldig idee. Iedereen wil namelijk een student met een bestuursfunctie zijn. Je moet het soort mens zijn dat met een potlood een bestuursfunctie op zijn of haar CV schrijft om te zien hoe dat er uitziet en er vervolgens alles aan doet om die functie te krijgen omdat het toch wel erg leuk staat. Heeft deze student de bestuursfunctie, dan geniet hij aanzien onder zijn gelijken. Of, concreet, de besturende student is degene die inschenkt.
Actieve studenten moeten de ruimte krijgen om zich te ontplooien, dat is de reden voor dit idee. En zich ontplooien, is wat ze doen. Waar hun leven vóór hun bestuursfunctie met name bestond uit zuipen en een beetje studeren, bestaat het tijdens hun bestuursfunctie uit zuipen, het organiseren van borrels waar ze samen kunnen zuipen en het versturen van uitnodigingen voor die borrels waarin het woord ‘leuk’ in alle zinnen terugkomt.
Volgens Boris van der Ham van D66 moet de bestuursfunctie ‘in alle gevallen [een] actieve studentenbijdrage [zijn], van groot belang voor de ontwikkeling van de student, voor het studieklimaat en voor Nederland’. Zo komen niet alleen bestuurders van studentenverenigingen, maar ook deelnemers aan wetenschappelijke projecten in aanmerking voor de regeling. Een eerlijk punt, want dit soort bestuursfuncties draagt duidelijk bij aan de ontplooiing van student en land.
Die ontplooiing van deze buitengewoon wereldwijze studenten die door hun bestuursfunctie blijk geven van een gezond relativeringsvermogen (hik), is volgens Anne Wil Lucas van de VVD ‘goed voor de studenten, de universiteit en het BV Nederland’. En daar heeft ze gelijk in.
De studenten, allereerst, hebben namelijk een ‘leuk’ jaar. De universiteit, ten tweede, heeft volgens Lucas baat bij actieve studenten, actief op allerlei gebieden behalve het academische. Dat is voordelig voor de universiteit, omdat de besturende studenten nu in al hun volwassenheid feesten aan het organiseren zijn en dus geen tijd hebben om de netwerkcontacten van de academici te dwarsbomen.
Voor het bedrijf Nederland is de bestuurlijke ontplooiing nog het meest handig. Een bedrijf weet meteen wat voor vlees het in de kuip heeft. Als ik namelijk de baas zou zijn van een bedrijf, zouden de mensen met een bestuursfunctie nog wel de laatste zijn die ik zou aannemen. Dus jij hebt een jaar lang niet gestudeerd, maar in een continue staat van vergeten-zijn van de vorige, maar uitkijken naar de volgende borrel geleefd? Doe mij die student maar die dat jaar wél gestudeerd heeft. Sinds wanneer noemen we zo’n student niet meer actief en studenten die niet studeren wel actief?
In dit kader is het inderdaad een goed idee om de bestuurders onder ons geen collegegeld te laten betalen. Ze worden namelijk al genoeg gestraft als ze bij het solliciteren te horen krijgen dat de werkgever de ijverige student verkiest boven de huichelachtige, egoïstische en berekenende CV-builder die weinig besef heeft van wat er in de wereld gebeurt, maar wél heel goed weet waar het beste bier het goedkoopst is.
Volgens het ingediende voorstel mogen universiteiten zelf bepalen of zij een regeling voor collegegeldvrij studeren willen invoeren. Doe het voor die arme bestuurders! Het is misschien wel de laatste fatsoenlijke functie die ze op hun CV kunnen schrijven.
donderdag 1 maart 2012
Recensie: Christina Perri - 'lovestrong.'
Als je wilt doorbreken als artiest kun je audities aflopen en wachten tot de stoelen zich omdraaien. Je kunt ook in een restaurantje broodjes gaan serveren en wachten tot je nummer wordt gebruikt tijdens een choreografie in 'So You Think You Can Dance' (SYTYCD). Het gebeurde Christina Perri, die hierdoor een internationale hit had met 'Jar of Hearts'. Is het beter dat er van Christina nu geen broodjes, maar albums over de toonbank gaan?
De Amerikaanse Christina heeft op haar vijfentwintigste genoeg meegemaakt om het indrukwekkende 'Jar Of Hearts' te schrijven. Zo trouwt de flink getatoeëerde Christina op haar eenentwintigste en scheidt ze op dezelfde leeftijd. Christina is dan ook verbaasd dat ze binnen no time van onbekende serveerster naar hitzangeres is geëvolueerd, terwijl ze gewoon zichzelf is gebleven. Twee weken nadat haar single in 'SYTYCD' is gebruikt, vertolkt ze het nummer daar live en binnen een maand gaan er 200.000 exemplaren over de digitale toonbank. Dit debuutalbum doet vermoeden dat Christina voorlopig niet meer hoeft te serveren.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
De Amerikaanse Christina heeft op haar vijfentwintigste genoeg meegemaakt om het indrukwekkende 'Jar Of Hearts' te schrijven. Zo trouwt de flink getatoeëerde Christina op haar eenentwintigste en scheidt ze op dezelfde leeftijd. Christina is dan ook verbaasd dat ze binnen no time van onbekende serveerster naar hitzangeres is geëvolueerd, terwijl ze gewoon zichzelf is gebleven. Twee weken nadat haar single in 'SYTYCD' is gebruikt, vertolkt ze het nummer daar live en binnen een maand gaan er 200.000 exemplaren over de digitale toonbank. Dit debuutalbum doet vermoeden dat Christina voorlopig niet meer hoeft te serveren.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
woensdag 29 februari 2012
Moeilijkewoordjes.nl: Entameren
In de wetenschap is een af en toe gehoorde formulering dat een bepaald onderzoek door een stichting geëntameerd is. Geënta-wat?
Het Nederlandse werkwoord ‘entameren’ is afkomstig van het Franse werkwoord ‘entamer’ (aansnijden, beginnen), dat op zijn beurt volgens de Etymologiebank komt van de middeleeuws Latijnse samenstelling ‘intaminare’ (aantasten, beginnen). In het Nederlands betekent het woord volgens Woorden.org ‘aanvangen’, ‘aanvatten’, ‘beginnen met’ (in de zin van een onderhandeling) en ‘aanknopen’ (in de zin van een gesprek dat je begint). Daarnaast noemt de website het synoniem ‘opstarten’ en de meer figuurlijke betekenis ‘aansnijden’, iets wat in het Nederlands ook met een onderwerp gebeurt en betekent dat dit ter sprake wordt gebracht.
Het gehele blog is gepubliceerd op Moeilijkewoordjes.nl.
Het Nederlandse werkwoord ‘entameren’ is afkomstig van het Franse werkwoord ‘entamer’ (aansnijden, beginnen), dat op zijn beurt volgens de Etymologiebank komt van de middeleeuws Latijnse samenstelling ‘intaminare’ (aantasten, beginnen). In het Nederlands betekent het woord volgens Woorden.org ‘aanvangen’, ‘aanvatten’, ‘beginnen met’ (in de zin van een onderhandeling) en ‘aanknopen’ (in de zin van een gesprek dat je begint). Daarnaast noemt de website het synoniem ‘opstarten’ en de meer figuurlijke betekenis ‘aansnijden’, iets wat in het Nederlands ook met een onderwerp gebeurt en betekent dat dit ter sprake wordt gebracht.
Het gehele blog is gepubliceerd op Moeilijkewoordjes.nl.
vrijdag 24 februari 2012
Recensie: Lana del Rey - 'Born To Die'
Omstreden, dat is het talent van Lana del Rey. Waar haar single 'Video Games' door sommigen een popklassieker wordt genoemd en voor menig muziekmedium reden genoeg vormt Lana op de cover te zetten, vinden anderen Del Rey een bedacht product. Is dit album sterk genoeg om critici de mond te snoeren?
De verwijten aan het adres van Lana del Rey zijn niet mild. Zo zou Lana haar talent niet op eigen kracht onder de aandacht hebben gebracht, maar zou haar miljonairsvader hierbij een handje hebben geholpen. Del Rey reageert artiest-onwaardig op alle kritiek door te zeggen dat muziek niet haar belangrijkste focus is en dat ze niet de intentie heeft na 'Born to Die' een derde album te maken, omdat ze het gevoel heeft alles al te hebben gezegd. Voor iemand die muziek er maar bij doet, heeft Lana echter een album afgeleverd dat naar meer smaakt.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
De verwijten aan het adres van Lana del Rey zijn niet mild. Zo zou Lana haar talent niet op eigen kracht onder de aandacht hebben gebracht, maar zou haar miljonairsvader hierbij een handje hebben geholpen. Del Rey reageert artiest-onwaardig op alle kritiek door te zeggen dat muziek niet haar belangrijkste focus is en dat ze niet de intentie heeft na 'Born to Die' een derde album te maken, omdat ze het gevoel heeft alles al te hebben gezegd. Voor iemand die muziek er maar bij doet, heeft Lana echter een album afgeleverd dat naar meer smaakt.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net.
De Crisis: Verdient de communicatie van Pink Ribbon een lintje?
Artikel gepubliceerd in 'Medium' Magazine, februari 2012.
De rubriek ‘De Crisis’ gaat over bedrijven en/of overheden die zich, door slechte communicatie of zelfs helemaal geen communicatie, in de problemen brengen. Dit resulteert vaak in ontevreden consumenten, werknemers of andere belanghebbenden.
Op 16 november 2011 komt het televisieprogramma Nieuwsuur met serieuze aantijgingen aan het adres van Pink Ribbon. De organisatie werft fondsen met de slogan ‘help ons in de strijd tegen borstkanker’, maar volgens verslaggeefster Judith Pennarts vormt de financiering van borstkankeronderzoek geen prioriteit voor Pink Ribbon. Ook journaliste Karin Spaink deed onderzoek en verklaart op 21 november tegenover RTV Noord-Holland dat de organisatie weliswaar drie miljoen euro aan onderzoek heeft besteed, maar dat dit geld niet door Pink Ribbon zelf is opgehaald, maar van onder andere KWF Kankerbestrijding is gekregen onder de voorwaarde het aan onderzoek te besteden. Van het door Pink Ribbon zelf opgehaalde geld zou ‘echt helemaal geen cent’ aan onderzoek zijn uitgegeven. Dit is in tegenspraak met de doelstelling van Pink Ribbon om vijftien procent van het geld dat zij zelf ophaalt aan wetenschappelijk onderzoek te besteden.
Een dag na de uitzending van Nieuwsuur komt Pink Ribbon tegenover het ANP en op haar blog met een reactie. De organisatie stelt dat er door de uitzending een ‘onjuist beeld’ is ontstaan en moedigt het publiek aan eventuele vragen te mailen, die op het blog zullen worden beantwoord. Vrijwel gelijktijdig reageert ambassadrice Quinty Trustfull in RTL Boulevard: “Mijn bek viel open. Ik was verbijsterd, boos, maar ook verdrietig. We zijn een hele transparante stichting en er zijn geen geheimen”. In een online reactie op dezelfde dag, ‘onze excuses’ getiteld, spreekt Pink Ribbon specifiek borstkankerpatiënten en haar donateurs aan. “Omdat het team van Pink Ribbon bestaat uit tien personen, hebben wij niet snel genoeg kunnen reageren op alle vragen en reacties. Dit spijt ons enorm. Wil je het naadje van de kous weten, mail ons dan je vragen”. Medium sprak met een deskundige over de communicatiestrategie van Pink Ribbon, diens consequenties en de mogelijke gevolgen van de affaire voor andere goede doelen.
Sonja Utz is universitair docente nieuwe media en internet aan de Vrije Universiteit en is gespecialiseerd in online reputatiemanagement en strategische informatieverspreiding.
Wat betekent het voor het imago van Pink Ribbon dat, naast de organisatie zelf, ook ambassadrice Quinty Trustfull reageert en dat zij in haar reactie bovendien over zichzelf en Pink Ribbon als ‘we’ spreekt?
“Dat gelijktijdig een bekende ambassadrice (met ook nog een mooie achternaam voor crisiscommunicatie) reageert, is positief omdat het de geloofwaardigheid van de crisiscommunicatie verhoogt. De organisatie probeert natuurlijk haar reputatie te herstellen, maar als anderen (die wel aan de organisatie verbonden, maar misschien niet zo snel en makkelijk te manipuleren zijn) daaraan meehelpen, maakt dat het punt sterker. Het laat zien dat Trustfull zich met Pink Ribbon identificeert en niet alleen ambassadrice is omdat het goed is voor haar eigen reputatie. Er kwamen natuurlijk later nog meer details aan het licht, maar in eerste instantie maakt het wel een goede indruk als iemand helemaal van de organisatie overtuigd is en identificatie met de organisatie toont. Sowieso moet de organisatie zelf ook altijd reageren, maar als andere geloofwaardige personen een organisatie steunen, kan dat positief uitpakken. Het is in dit geval de vraag hoe lang het positieve effect aanhield, omdat er daarna steeds meer informatie naar boven kwam.”
Pink Ribbon heeft zowel een reactie gericht aan het hele publiek, als een reactie aan donateurs en borstkankerpatiënten gegeven. De laatste reactie had bovendien de vorm van een excuus. In hoeverre vindt u het verstandig dat Pink Ribbon zo reageert?
“Allereerst is het goed dát Pink Ribbon reageert, dat toont dat de organisatie probeert de crisis op te lossen. Het is wel verstandig verschillende stakeholders anders te benaderen. Of excuses een goede strategie zijn, hangt van de crisis af. Pink Ribbon heeft slechts excuses gemaakt voor het te laat reageren, niet voor het achterhouden van geld of het niet investeren in wetenschappelijk onderzoek. Ik vind de excuses dus nog vaag blijven en zo zijn ze minder effectief. Een excuus betekent natuurlijk altijd dat men iets verkeerd heeft gedaan. Ontkennen werkt alleen als men daadwerkelijk onschuldig is, maar niet als achteraf blijkt dat alles gelogen was. Helemaal ontkennen doen ze dus niet, ze framen het vooral anders. Ik heb de communicatie van Pink Ribbon de afgelopen jaren niet zo nauw in de gaten gehouden en weet dus niet hoe zeer ze de verschillende doelen hebben benadrukt. Als ze altijd hebben gezegd dat hun hoofddoel is awareness te verhogen en het publiek automatisch ‘doneren tegen kankerbestrijding’ met ‘wetenschappelijk onderzoek’ verbindt, is het vooral miscommunicatie. Maar blijkbaar hebben ze ook opeens posten in hun jaarverslagen anders gelabeld en dat is niet handig; dan zouden ze beter kunnen benadrukken dat ze inderdaad weinig voor wetenschappelijk onderzoek hebben gedaan en veel in hun awareness-campagnes hebben geïnvesteerd.”
Pink Ribbon moedigt het publiek aan eventuele vragen te mailen. Wat betekent deze openheid voor vragen voor het beeld dat het publiek van de organisatie zal hebben en voor andere goede doelen?
“In dialoog gaan met stakeholders (hier dus vooral donateurs en patiënten) is op zich een goede strategie; het laat zien dat een organisatie het belangrijk vindt alle vragen te beantwoorden en het probleem op te lossen. Vragen per mail laten sturen geeft Pink Ribbon weliswaar meer controle, maar is niet goed voor de transparantie omdat niet duidelijk is of ze echt alle vragen (naar tevredenheid/goed) beantwoorden. Volgens de discussie op hun Facebook-pagina hebben ze blijkbaar ook sommige reacties op hun blog verwijderd, en dat is helemaal niet goed. Als je iets met sociale media doet en de dialoog aangaat, moet die ook openbaar zijn. Je hebt toch geen controle - misschien over je eigen blog en Facebook - maar mensen gaan snel op andere fora praten en dan is het beter de discussie op de eigen site te voeren. Andere organisaties zouden ook moeten openstaan voor vragen van het publiek; voor donateurs is het immers belangrijk te weten wat met hun geld gebeurt.”
Nieuwsuur-verslaggeefster Judith Pennarts verklaart op 21 november tegenover RTV Noord-Holland dat haar onderzoek naar Pink Ribbon voortkwam uit de vraag waarom donateurs niet wat kritischer zijn. Welke gevolgen zal de affaire rondom Pink Ribbon hebben voor andere goede doelen en wat kunnen die van de zaak leren?
“De affaire maakt het publiek in ieder geval kritischer. Sommige mensen zullen minder doneren, andere gaan beter kijken aan welk goed doel ze doneren. Veel goede doelen doen uitgebreid verslag over hun bestedingen, ook via ouderwetse media zoals brieven of magazines die naar donateurs worden gestuurd. Het zou normaal moeten zijn dat goede doelen op hun website de jaarverslagen beschikbaar maken en aangeven in hoeverre hun uitgaven bij de geclaimde doelen passen. Als het dan nog mogelijk is op de website vragen te stellen, komt er automatisch meer controle. Tegelijkertijd worden donateurs meer betrokken, als ze zien dat er naar hen geluisterd wordt.”
© 2012 Leon van Wijk/'Medium' Magazine – Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.
De rubriek ‘De Crisis’ gaat over bedrijven en/of overheden die zich, door slechte communicatie of zelfs helemaal geen communicatie, in de problemen brengen. Dit resulteert vaak in ontevreden consumenten, werknemers of andere belanghebbenden.
Op 16 november 2011 komt het televisieprogramma Nieuwsuur met serieuze aantijgingen aan het adres van Pink Ribbon. De organisatie werft fondsen met de slogan ‘help ons in de strijd tegen borstkanker’, maar volgens verslaggeefster Judith Pennarts vormt de financiering van borstkankeronderzoek geen prioriteit voor Pink Ribbon. Ook journaliste Karin Spaink deed onderzoek en verklaart op 21 november tegenover RTV Noord-Holland dat de organisatie weliswaar drie miljoen euro aan onderzoek heeft besteed, maar dat dit geld niet door Pink Ribbon zelf is opgehaald, maar van onder andere KWF Kankerbestrijding is gekregen onder de voorwaarde het aan onderzoek te besteden. Van het door Pink Ribbon zelf opgehaalde geld zou ‘echt helemaal geen cent’ aan onderzoek zijn uitgegeven. Dit is in tegenspraak met de doelstelling van Pink Ribbon om vijftien procent van het geld dat zij zelf ophaalt aan wetenschappelijk onderzoek te besteden.
Een dag na de uitzending van Nieuwsuur komt Pink Ribbon tegenover het ANP en op haar blog met een reactie. De organisatie stelt dat er door de uitzending een ‘onjuist beeld’ is ontstaan en moedigt het publiek aan eventuele vragen te mailen, die op het blog zullen worden beantwoord. Vrijwel gelijktijdig reageert ambassadrice Quinty Trustfull in RTL Boulevard: “Mijn bek viel open. Ik was verbijsterd, boos, maar ook verdrietig. We zijn een hele transparante stichting en er zijn geen geheimen”. In een online reactie op dezelfde dag, ‘onze excuses’ getiteld, spreekt Pink Ribbon specifiek borstkankerpatiënten en haar donateurs aan. “Omdat het team van Pink Ribbon bestaat uit tien personen, hebben wij niet snel genoeg kunnen reageren op alle vragen en reacties. Dit spijt ons enorm. Wil je het naadje van de kous weten, mail ons dan je vragen”. Medium sprak met een deskundige over de communicatiestrategie van Pink Ribbon, diens consequenties en de mogelijke gevolgen van de affaire voor andere goede doelen.
Sonja Utz is universitair docente nieuwe media en internet aan de Vrije Universiteit en is gespecialiseerd in online reputatiemanagement en strategische informatieverspreiding.
Wat betekent het voor het imago van Pink Ribbon dat, naast de organisatie zelf, ook ambassadrice Quinty Trustfull reageert en dat zij in haar reactie bovendien over zichzelf en Pink Ribbon als ‘we’ spreekt?
“Dat gelijktijdig een bekende ambassadrice (met ook nog een mooie achternaam voor crisiscommunicatie) reageert, is positief omdat het de geloofwaardigheid van de crisiscommunicatie verhoogt. De organisatie probeert natuurlijk haar reputatie te herstellen, maar als anderen (die wel aan de organisatie verbonden, maar misschien niet zo snel en makkelijk te manipuleren zijn) daaraan meehelpen, maakt dat het punt sterker. Het laat zien dat Trustfull zich met Pink Ribbon identificeert en niet alleen ambassadrice is omdat het goed is voor haar eigen reputatie. Er kwamen natuurlijk later nog meer details aan het licht, maar in eerste instantie maakt het wel een goede indruk als iemand helemaal van de organisatie overtuigd is en identificatie met de organisatie toont. Sowieso moet de organisatie zelf ook altijd reageren, maar als andere geloofwaardige personen een organisatie steunen, kan dat positief uitpakken. Het is in dit geval de vraag hoe lang het positieve effect aanhield, omdat er daarna steeds meer informatie naar boven kwam.”
Pink Ribbon heeft zowel een reactie gericht aan het hele publiek, als een reactie aan donateurs en borstkankerpatiënten gegeven. De laatste reactie had bovendien de vorm van een excuus. In hoeverre vindt u het verstandig dat Pink Ribbon zo reageert?
“Allereerst is het goed dát Pink Ribbon reageert, dat toont dat de organisatie probeert de crisis op te lossen. Het is wel verstandig verschillende stakeholders anders te benaderen. Of excuses een goede strategie zijn, hangt van de crisis af. Pink Ribbon heeft slechts excuses gemaakt voor het te laat reageren, niet voor het achterhouden van geld of het niet investeren in wetenschappelijk onderzoek. Ik vind de excuses dus nog vaag blijven en zo zijn ze minder effectief. Een excuus betekent natuurlijk altijd dat men iets verkeerd heeft gedaan. Ontkennen werkt alleen als men daadwerkelijk onschuldig is, maar niet als achteraf blijkt dat alles gelogen was. Helemaal ontkennen doen ze dus niet, ze framen het vooral anders. Ik heb de communicatie van Pink Ribbon de afgelopen jaren niet zo nauw in de gaten gehouden en weet dus niet hoe zeer ze de verschillende doelen hebben benadrukt. Als ze altijd hebben gezegd dat hun hoofddoel is awareness te verhogen en het publiek automatisch ‘doneren tegen kankerbestrijding’ met ‘wetenschappelijk onderzoek’ verbindt, is het vooral miscommunicatie. Maar blijkbaar hebben ze ook opeens posten in hun jaarverslagen anders gelabeld en dat is niet handig; dan zouden ze beter kunnen benadrukken dat ze inderdaad weinig voor wetenschappelijk onderzoek hebben gedaan en veel in hun awareness-campagnes hebben geïnvesteerd.”
Pink Ribbon moedigt het publiek aan eventuele vragen te mailen. Wat betekent deze openheid voor vragen voor het beeld dat het publiek van de organisatie zal hebben en voor andere goede doelen?
“In dialoog gaan met stakeholders (hier dus vooral donateurs en patiënten) is op zich een goede strategie; het laat zien dat een organisatie het belangrijk vindt alle vragen te beantwoorden en het probleem op te lossen. Vragen per mail laten sturen geeft Pink Ribbon weliswaar meer controle, maar is niet goed voor de transparantie omdat niet duidelijk is of ze echt alle vragen (naar tevredenheid/goed) beantwoorden. Volgens de discussie op hun Facebook-pagina hebben ze blijkbaar ook sommige reacties op hun blog verwijderd, en dat is helemaal niet goed. Als je iets met sociale media doet en de dialoog aangaat, moet die ook openbaar zijn. Je hebt toch geen controle - misschien over je eigen blog en Facebook - maar mensen gaan snel op andere fora praten en dan is het beter de discussie op de eigen site te voeren. Andere organisaties zouden ook moeten openstaan voor vragen van het publiek; voor donateurs is het immers belangrijk te weten wat met hun geld gebeurt.”
Nieuwsuur-verslaggeefster Judith Pennarts verklaart op 21 november tegenover RTV Noord-Holland dat haar onderzoek naar Pink Ribbon voortkwam uit de vraag waarom donateurs niet wat kritischer zijn. Welke gevolgen zal de affaire rondom Pink Ribbon hebben voor andere goede doelen en wat kunnen die van de zaak leren?
“De affaire maakt het publiek in ieder geval kritischer. Sommige mensen zullen minder doneren, andere gaan beter kijken aan welk goed doel ze doneren. Veel goede doelen doen uitgebreid verslag over hun bestedingen, ook via ouderwetse media zoals brieven of magazines die naar donateurs worden gestuurd. Het zou normaal moeten zijn dat goede doelen op hun website de jaarverslagen beschikbaar maken en aangeven in hoeverre hun uitgaven bij de geclaimde doelen passen. Als het dan nog mogelijk is op de website vragen te stellen, komt er automatisch meer controle. Tegelijkertijd worden donateurs meer betrokken, als ze zien dat er naar hen geluisterd wordt.”
© 2012 Leon van Wijk/'Medium' Magazine – Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.
maandag 20 februari 2012
Moeilijkewoordjes.nl: Eloquent
Jakhals Frank Evenblij complimenteert een collega door haar ‘eloquent’ te noemen. Dat woord klinkt chique, maar welk compliment geeft Evenblij hier nu eigenlijk?
Het bijvoeglijke naamwoord ‘eloquent’ betekent volgens Woorden.org ‘welbespraakt’ en ‘welsprekend’. Op Woorden-boek.nl wordt daarnaast een meer toegankelijk synoniem van ‘eloquent’ gegeven, namelijk ‘goedgebekt’. Van het bijvoeglijke naamwoord ‘eloquent’ bestaat ook een zelfstandig naamwoord, namelijk ‘eloquentie’. Volgens Woorden.org is dit woord afkomstig van het Latijnse ‘eloquentia’, dat ‘welsprekendheid’ of ‘welbespraaktheid’ betekent. Woorden-boek.nl maakt ook dit begrip erg toegankelijk met het synoniem ‘goedgebektheid’.
Het gehele blog is gepubliceerd op Moeilijkewoordjes.nl.
Het bijvoeglijke naamwoord ‘eloquent’ betekent volgens Woorden.org ‘welbespraakt’ en ‘welsprekend’. Op Woorden-boek.nl wordt daarnaast een meer toegankelijk synoniem van ‘eloquent’ gegeven, namelijk ‘goedgebekt’. Van het bijvoeglijke naamwoord ‘eloquent’ bestaat ook een zelfstandig naamwoord, namelijk ‘eloquentie’. Volgens Woorden.org is dit woord afkomstig van het Latijnse ‘eloquentia’, dat ‘welsprekendheid’ of ‘welbespraaktheid’ betekent. Woorden-boek.nl maakt ook dit begrip erg toegankelijk met het synoniem ‘goedgebektheid’.
Het gehele blog is gepubliceerd op Moeilijkewoordjes.nl.
woensdag 8 februari 2012
Hamburgers met korting of GOGO's?
Een prijzenoorlog kent vele marketingwapens
Artikel gepubliceerd in 'Medium' Magazine, februari 2012.
‘Hallo Jumbo’ plus ‘gewoon bij Albert Heijn’ plus ‘slim bezig, C1000’ zijn slogans waarmee we veelvuldig worden geconfronteerd. In een supermarktoorlog is het verlagen van de prijzen de munitie van alle spelers, maar Jumbo zet een extra wapen in: de sfeer in de winkels. Welke middelen gebruiken supermarkten nog meer en hoe communiceren ze die?
‘Hamburgers met korting’ is in 2011 wellicht de grootste meezinger in de Nederlandse televisiereclameblokken. De boodschap is niet alleen zonneklaar, de vertolker is sinds 2006 ook een bekend gezicht: de supermarktmanager van Albert Heijn. Hoewel sommigen stellig van mening zijn dat de man daadwerkelijk supermarktmanager is, wordt hij gespeeld door acteur Harry Piekema. Om te voorkomen dat te veel mensen hier achter komen, mag hij van Albert Heijn absoluut geen interviews geven. De oudste en veruit grootste supermarktketen heeft met reclame in de vorm van korte sitcoms een trend gezet in supermarktcommunicatie.
In 2009 stapt Bas Verheijen, marketingdirecteur van Albert Heijn, over naar C1000. Hij helpt C1000 aan soortgelijke marketing in de vorm van commercials met een blonde huisvrouw die een oogje heeft op de slager. Zij roept minder reacties op dan de supermarktmanager en dus contracteert C1000 in 2010 een grote naam om verschillende klanten te spelen: Tineke Schouten. Deze stap levert Schouten in 2010 een nominatie op voor een Loden Leeuw, die Tros Radar jaarlijks uitreikt voor onder andere de meest irritante reclamepersoonlijkheid. Heuse anti-groepen zijn het gevolg, maar Tineke trekt zich daar niks van aan: “Helaas voor hen die de commercials beneden mijn waardigheid [vinden], ik ga er voorlopig nog even lekker mee door”, verklaart ze tegenover Mediacourant.nl.
Het inzetten van humoristische personages blijkt effectief. Onderzoeksbureau MarketResponse onderzocht voor het Tijdschrift voor Marketing (december 2010) de houdbaarheid van de supermarktmanager van Albert Heijn. De reclames blijken onder honderdtwintigboodschappers goed de aandacht te trekken en te zorgen voor merkbinding. Hoewel de getrokken aandacht niet altijd gepaard gaat met positieve reacties, zoals we zagen bij C1000, wenst ook Plus zo veel aandacht te krijgen. De keten zet in 2009 twee bewakers in die ’s avonds de winkel rondgaan en acties bekijken. Ook hier blijkt men niet in één keer raak te schieten. In 2011 worden vier fictieve medewerkers geïntroduceerd die vanaf dan de doelstelling moeten waarmaken, namelijk ‘duidelijk maken dat Plus supermarkten meer bieden’. Dit wordt gecommuniceerd in letterlijke opsommingen, waarvan de aparte delen worden gescheiden door ‘plus!’ in woord en handgebaar. Bovendien begint het weekend bij Plus al op vrijdag. Ook deze campagne blijkt de harten van het publiek niet zo te veroveren; Plus acht het nodig de mogelijkheid tot commentaar op zijn YouTube-kanaal uit te schakelen vanwege de vele negatieve reacties.
Ook ‘echte’ beroemdheden zijn populair in supermarktreclame; acteur Chris Noth bezoekt de bioscoop met Tineke Schouten en voetballer El Hamdaoui spaart voetbalplaatjes van Albert Heijn. Jumbo laat zich onaangedaan door het acteerwerk bij de concurrenten en benadrukt op de website dat in zijn commercials ‘échte klanten en échte medewerkers de hoofdrol’ spelen. Dirk/Bas/Digros start in 2008 met televisiereclame en heeft met Jeroen van Koningsbrugge een bekende voice-over.
Allerhande magazines en Jumbo’s joker
Naast televisiereclame produceren veel supermarkten ook een gratis magazine. Zo brengt Albert Heijn maandelijks AllerHande uit met daarin onder andere recepten en wijntips. AllerHande heeft een gemiddeld bereik van bijna vijf miljoen mensen. C1000 gaf in het verleden uitsluitend rond Kerstmis en Pasen een magazine uit, maar komt net als alle andere supermarkten wel met een wekelijkse folder en een e-mailnieuwsbrief. Het magazine Boodschappen, dat naast recepten ook kindermagazine Tsjakka! bevat, wordt maandelijks verspreid via meerdere regionale ketens en de grote ketens Plus en Hoogvliet. In 2010 had Boodschappen een gemiddeld bereik van ruim vier miljoen mensen. Dirk/Bas/Digros komt maandelijks met familieblad Ditjes en Datjes, met daarin naast entertainmentnieuws ook ‘de medewerker van de maand’. Ditjes en Datjes heeft een gemiddeld bereik van twee miljoen mensen.
Laatstgenoemde verkiezing houdt sterk verband met de manier waarop Jumbo communiceert in zijn magazine. Het tijdschrift van Jumbo, met een oplage van bijna drie miljoen exemplaren, is het enige dat dertien keer per jaar huis-aan-huis wordt verspreid. Waar in de magazines van concurrenten de nadruk ligt op de prijs, eventueel in verhouding met kwaliteit, wordt in Jumbo Magazine de ‘laagste prijs garantie’ verondersteld en ligt de nadruk op de sfeer in de winkels en de speciale service en klantgerichtheid. In de openingscolumn van Colette Cloosterman-van Eerd wordt nadrukkelijk vermeld dat ze niet alleen formuledirectrice en mede-eigenaresse, maar ook moeder van vier kinderen is. In rubriek Hallo Jumbo vertelt algemeen directeur Frits van Eerd anekdotes over tevreden klanten en medewerkers, vertellen klanten waarom zij voor Jumbo kiezen en is er ruimte voor ingezonden reacties over de service bij Jumbo. Contentmarketingbureau Label wil met Jumbo Magazine dan ook een ‘gezellig consumententijdschrift’ afleveren dat ‘inspireert’ en ‘van klanten fans maakt’.
De fanbase van Jumbo zal alleen maar groeien, want waar de joker bij Albert Heijn normaliter wordt geplakt, zet Jumbo hem november 2011 in: de keten koopt C1000. Hoewel niet alle C1000-filialen in Jumbo-geel zullen worden overgeverfd, is Jumbo hiermee in één slag de tweede supermarktketen van Nederland. ‘Een beetje onwerkelijk’ noemt directeur Frits van Eerd het in het Algemeen Dagblad.
Geen fratsen, wel wuppies
Een ander belangrijk profileermiddel voor supermarkten is hun slogans. C1000 speelde in op de Nederlandse ‘doe maar gewoon’-mentaliteit met ‘geen fratsen, dat scheelt’. Zonder fratsen redt C1000 het echter niet en dus moet ‘slim bezig’ consumenten naar C1000 lokken. ‘Of naar Nick en Simon’. Albert Heijn doet wel graag normaal en besluit zijn commercials met ‘gewoon bij Albert Heijn’. De keten erkent niet de goedkoopste te zijn, maar veronderstelt andere voordelen met ‘Ook voor de prijs naar Albert Heijn’. Medewerkers van Plus sommen voordelen van de keten op, afgesloten door ‘Plus geeft meer’. Jumbo benadrukt dat de keten op steeds meer plaatsen kan worden begroet met ‘Hallo, Jumbo!’. Zijn dynamiek uit Jumbo binnen de winkels met ‘Elke dag beter’. Jumbo onderscheidt zich niet alleen in zijn televisie- en printmarketing, maar ook qua spaarprogramma’s. In een televisiecommercial vraagt een klant waarom bij Jumbo niet voor iets leuks kan worden gespaard. Jumbo antwoordt dat daar vooral geld kan worden gespaard. De andere ketens zetten echter grover geschut in.
Kinderen slepen hun ouders naar supermarkten en smeken daar om Wuppies. Ook hier is het waarschijnlijk Albert Heijn die de boventoon voert met onder andere Welpies, Disney Originals, voetbalplaatjes en musicalkaartjes die bij een bepaald bedrag aan boodschappen worden weggegeven. Het succes van zulke spaaracties overtreft de stoutste verwachtingen van de keten: in 2006 raken de meer dan zestien miljoen bestelde Wuppies vroegtijdig op. De andere ketens worden wakker en sindsdien worden slechts zelden geen cadeautjes meer gegeven. Voetbal is ook bij C1000 (voetbal-GOGO’s), Plus (Eredivisie clubmunten) en Dirk/Bas/Digros (WK Handjes) een geliefd thema. Plus laat het er niet bij zitten en laat de fictieve medewerkers kinderen plagen met Troetels. Ook muziek is een veelgehoord thema bij cadeautjes; in 2007 stuurt C1000 klanten naar Toppers in Concert en midden 2011 geeft Plus ‘disco’s’ weg. Desalniettemin is het slechts één keten gelukt om met een marketingactie een hele nieuwe connotatie aan een woord te geven. Wie denkt er bij ‘hamsteren!’ namelijk nou niet aan Albert Heijn?
© 2012 Leon van Wijk/'Medium' Magazine – Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.
Artikel gepubliceerd in 'Medium' Magazine, februari 2012.
‘Hallo Jumbo’ plus ‘gewoon bij Albert Heijn’ plus ‘slim bezig, C1000’ zijn slogans waarmee we veelvuldig worden geconfronteerd. In een supermarktoorlog is het verlagen van de prijzen de munitie van alle spelers, maar Jumbo zet een extra wapen in: de sfeer in de winkels. Welke middelen gebruiken supermarkten nog meer en hoe communiceren ze die?
‘Hamburgers met korting’ is in 2011 wellicht de grootste meezinger in de Nederlandse televisiereclameblokken. De boodschap is niet alleen zonneklaar, de vertolker is sinds 2006 ook een bekend gezicht: de supermarktmanager van Albert Heijn. Hoewel sommigen stellig van mening zijn dat de man daadwerkelijk supermarktmanager is, wordt hij gespeeld door acteur Harry Piekema. Om te voorkomen dat te veel mensen hier achter komen, mag hij van Albert Heijn absoluut geen interviews geven. De oudste en veruit grootste supermarktketen heeft met reclame in de vorm van korte sitcoms een trend gezet in supermarktcommunicatie.
In 2009 stapt Bas Verheijen, marketingdirecteur van Albert Heijn, over naar C1000. Hij helpt C1000 aan soortgelijke marketing in de vorm van commercials met een blonde huisvrouw die een oogje heeft op de slager. Zij roept minder reacties op dan de supermarktmanager en dus contracteert C1000 in 2010 een grote naam om verschillende klanten te spelen: Tineke Schouten. Deze stap levert Schouten in 2010 een nominatie op voor een Loden Leeuw, die Tros Radar jaarlijks uitreikt voor onder andere de meest irritante reclamepersoonlijkheid. Heuse anti-groepen zijn het gevolg, maar Tineke trekt zich daar niks van aan: “Helaas voor hen die de commercials beneden mijn waardigheid [vinden], ik ga er voorlopig nog even lekker mee door”, verklaart ze tegenover Mediacourant.nl.
Het inzetten van humoristische personages blijkt effectief. Onderzoeksbureau MarketResponse onderzocht voor het Tijdschrift voor Marketing (december 2010) de houdbaarheid van de supermarktmanager van Albert Heijn. De reclames blijken onder honderdtwintigboodschappers goed de aandacht te trekken en te zorgen voor merkbinding. Hoewel de getrokken aandacht niet altijd gepaard gaat met positieve reacties, zoals we zagen bij C1000, wenst ook Plus zo veel aandacht te krijgen. De keten zet in 2009 twee bewakers in die ’s avonds de winkel rondgaan en acties bekijken. Ook hier blijkt men niet in één keer raak te schieten. In 2011 worden vier fictieve medewerkers geïntroduceerd die vanaf dan de doelstelling moeten waarmaken, namelijk ‘duidelijk maken dat Plus supermarkten meer bieden’. Dit wordt gecommuniceerd in letterlijke opsommingen, waarvan de aparte delen worden gescheiden door ‘plus!’ in woord en handgebaar. Bovendien begint het weekend bij Plus al op vrijdag. Ook deze campagne blijkt de harten van het publiek niet zo te veroveren; Plus acht het nodig de mogelijkheid tot commentaar op zijn YouTube-kanaal uit te schakelen vanwege de vele negatieve reacties.
Ook ‘echte’ beroemdheden zijn populair in supermarktreclame; acteur Chris Noth bezoekt de bioscoop met Tineke Schouten en voetballer El Hamdaoui spaart voetbalplaatjes van Albert Heijn. Jumbo laat zich onaangedaan door het acteerwerk bij de concurrenten en benadrukt op de website dat in zijn commercials ‘échte klanten en échte medewerkers de hoofdrol’ spelen. Dirk/Bas/Digros start in 2008 met televisiereclame en heeft met Jeroen van Koningsbrugge een bekende voice-over.
Allerhande magazines en Jumbo’s joker
Naast televisiereclame produceren veel supermarkten ook een gratis magazine. Zo brengt Albert Heijn maandelijks AllerHande uit met daarin onder andere recepten en wijntips. AllerHande heeft een gemiddeld bereik van bijna vijf miljoen mensen. C1000 gaf in het verleden uitsluitend rond Kerstmis en Pasen een magazine uit, maar komt net als alle andere supermarkten wel met een wekelijkse folder en een e-mailnieuwsbrief. Het magazine Boodschappen, dat naast recepten ook kindermagazine Tsjakka! bevat, wordt maandelijks verspreid via meerdere regionale ketens en de grote ketens Plus en Hoogvliet. In 2010 had Boodschappen een gemiddeld bereik van ruim vier miljoen mensen. Dirk/Bas/Digros komt maandelijks met familieblad Ditjes en Datjes, met daarin naast entertainmentnieuws ook ‘de medewerker van de maand’. Ditjes en Datjes heeft een gemiddeld bereik van twee miljoen mensen.
Laatstgenoemde verkiezing houdt sterk verband met de manier waarop Jumbo communiceert in zijn magazine. Het tijdschrift van Jumbo, met een oplage van bijna drie miljoen exemplaren, is het enige dat dertien keer per jaar huis-aan-huis wordt verspreid. Waar in de magazines van concurrenten de nadruk ligt op de prijs, eventueel in verhouding met kwaliteit, wordt in Jumbo Magazine de ‘laagste prijs garantie’ verondersteld en ligt de nadruk op de sfeer in de winkels en de speciale service en klantgerichtheid. In de openingscolumn van Colette Cloosterman-van Eerd wordt nadrukkelijk vermeld dat ze niet alleen formuledirectrice en mede-eigenaresse, maar ook moeder van vier kinderen is. In rubriek Hallo Jumbo vertelt algemeen directeur Frits van Eerd anekdotes over tevreden klanten en medewerkers, vertellen klanten waarom zij voor Jumbo kiezen en is er ruimte voor ingezonden reacties over de service bij Jumbo. Contentmarketingbureau Label wil met Jumbo Magazine dan ook een ‘gezellig consumententijdschrift’ afleveren dat ‘inspireert’ en ‘van klanten fans maakt’.
De fanbase van Jumbo zal alleen maar groeien, want waar de joker bij Albert Heijn normaliter wordt geplakt, zet Jumbo hem november 2011 in: de keten koopt C1000. Hoewel niet alle C1000-filialen in Jumbo-geel zullen worden overgeverfd, is Jumbo hiermee in één slag de tweede supermarktketen van Nederland. ‘Een beetje onwerkelijk’ noemt directeur Frits van Eerd het in het Algemeen Dagblad.
Geen fratsen, wel wuppies
Een ander belangrijk profileermiddel voor supermarkten is hun slogans. C1000 speelde in op de Nederlandse ‘doe maar gewoon’-mentaliteit met ‘geen fratsen, dat scheelt’. Zonder fratsen redt C1000 het echter niet en dus moet ‘slim bezig’ consumenten naar C1000 lokken. ‘Of naar Nick en Simon’. Albert Heijn doet wel graag normaal en besluit zijn commercials met ‘gewoon bij Albert Heijn’. De keten erkent niet de goedkoopste te zijn, maar veronderstelt andere voordelen met ‘Ook voor de prijs naar Albert Heijn’. Medewerkers van Plus sommen voordelen van de keten op, afgesloten door ‘Plus geeft meer’. Jumbo benadrukt dat de keten op steeds meer plaatsen kan worden begroet met ‘Hallo, Jumbo!’. Zijn dynamiek uit Jumbo binnen de winkels met ‘Elke dag beter’. Jumbo onderscheidt zich niet alleen in zijn televisie- en printmarketing, maar ook qua spaarprogramma’s. In een televisiecommercial vraagt een klant waarom bij Jumbo niet voor iets leuks kan worden gespaard. Jumbo antwoordt dat daar vooral geld kan worden gespaard. De andere ketens zetten echter grover geschut in.
Kinderen slepen hun ouders naar supermarkten en smeken daar om Wuppies. Ook hier is het waarschijnlijk Albert Heijn die de boventoon voert met onder andere Welpies, Disney Originals, voetbalplaatjes en musicalkaartjes die bij een bepaald bedrag aan boodschappen worden weggegeven. Het succes van zulke spaaracties overtreft de stoutste verwachtingen van de keten: in 2006 raken de meer dan zestien miljoen bestelde Wuppies vroegtijdig op. De andere ketens worden wakker en sindsdien worden slechts zelden geen cadeautjes meer gegeven. Voetbal is ook bij C1000 (voetbal-GOGO’s), Plus (Eredivisie clubmunten) en Dirk/Bas/Digros (WK Handjes) een geliefd thema. Plus laat het er niet bij zitten en laat de fictieve medewerkers kinderen plagen met Troetels. Ook muziek is een veelgehoord thema bij cadeautjes; in 2007 stuurt C1000 klanten naar Toppers in Concert en midden 2011 geeft Plus ‘disco’s’ weg. Desalniettemin is het slechts één keten gelukt om met een marketingactie een hele nieuwe connotatie aan een woord te geven. Wie denkt er bij ‘hamsteren!’ namelijk nou niet aan Albert Heijn?
© 2012 Leon van Wijk/'Medium' Magazine – Niets uit deze publicatie mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.
dinsdag 10 januari 2012
Recensie: Take That - Progress Live
Eind 2010 had Robbie Williams Take That niet nodig voor een succesvolle carrière in de muziek en Take That hem ook niet. Toen een concertreeks aan de orde kwam hebben ze voor het eerst in vijftien jaar de handen tijdelijk ineengeslagen. Het resultaat is een succesvolle tour in de originele samenstelling; een reunie na vijftien jaar. De tour is een visueel spektakel, maar op de audioregistratie telt maar één vraag: klinkt de belegen boyband nog net zo lekker als toen die jong was?
Wie opmerkt dat Take That en Robbie Williams samen meer dan 80 miljoen albums hebben verkocht, moet zich ook realiseren dat er daarvan 52 miljoen op naam van Williams alleen staan. Desalniettemin heeft Take That anno 2011 vrijwel alle muziekgerelateerde records verbroken en verbetert de band nu nog slechts zijn eigen records (of die van Williams). De Progress Live tour is de kroon op het succes van reüniealbum 'Progress', in Engeland het op één na snelst verkopende album aller tijden. Depressies en verslavingen zijn verleden tijd, de druk op vijf paar schouders des te minder. Waarschijnlijk is juist die gedeelde druk het geheim van dit fijne livealbum.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net
Wie opmerkt dat Take That en Robbie Williams samen meer dan 80 miljoen albums hebben verkocht, moet zich ook realiseren dat er daarvan 52 miljoen op naam van Williams alleen staan. Desalniettemin heeft Take That anno 2011 vrijwel alle muziekgerelateerde records verbroken en verbetert de band nu nog slechts zijn eigen records (of die van Williams). De Progress Live tour is de kroon op het succes van reüniealbum 'Progress', in Engeland het op één na snelst verkopende album aller tijden. Depressies en verslavingen zijn verleden tijd, de druk op vijf paar schouders des te minder. Waarschijnlijk is juist die gedeelde druk het geheim van dit fijne livealbum.
De gehele recensie is gepubliceerd op Studenten.net
Abonneren op:
Posts (Atom)